Προσευχές, λατρείες, ομορφιές,

δεμένες στο γαϊτανάκι του πόθου που σέρνει τα όνειρα.

Καμάτωσες να προσπερνάς το σήμερα,

να το προσφέρεις θυσία στο μέλλον.

  Ο χρόνος διαβαίνει, αδίσταχτος φονιάς της προσμονής,

αφήνοντας αποδείξεις ματαιότητας, και χαμένων στοιχημάτων,

όπως ο ταχυδρόμος τις συστημένες επιστολές που μας γεμίζουν περιέργεια

μέχρι να τις παραλάβουμε.

Ακουμπισμένος στη μυρτιά του κήπου κοιτάζω.

Τα σύννεφα που παίζουν με το γαλάζιο του ουρανού.

Ο ήλιος λαμπρός ετοιμάζετε να σχολάσει το μεροκάματο του και σήμερα.

Απλήρωτο μεροκάματο.

Παρακαταθήκη στο λογαριασμό της ζωής, αρχηγός της ανιδιοτέλειας,

καυτός φίλος γεμάτος θαλπωρή και αγάπη για τα πλάσματά του.

Παλιός θεός άλλωστε, ο παλιότερος πλάστης και δημιουργός.

 Σκέψεις… περιμένοντας να σε δω

περπατώντας τη στράτα νά ρθεις κοντά μου.

Καταπράσινα τα κλαριά

και το δροσερό αεράκι ανακατώνει τις αραιωμένες άσπρες τρίχες του κεφαλιού

καθώς είναι φρεσκοπλυμένες.

Ατελείωτες μέρες,

κάθε απόγευμα αντάλλασσε το κατευόδιο μαζί του,

για την πορεία την καθώς πρέπει των πραγμάτων.

Έστριβε το τσιγάρο του και τα κουβέντιαζε μέσα του

πίνοντας βαλσάμικο. 

Σκλάβος της ομορφιάς της στιγμής

που με μάτια γεμάτα έρωτα χαλαρώνει και αφήνετε να τον πλημμυρίσει. 

Θυμάται στοιχήματα που τα πάλεψε στη ζωή του. 

Άλλα άξιζε άλλα πάλη όχι

μα ποιος μπορεί να κάνει λογαριασμό χωρίς τον κίνδυνο

του λάθους.

Μένει μόνος η γριά του η Κωνστάντο τον αφήνει

πάει στην Αθήνα στα παιδιά.

Τα μάτια κοκκινίζουν… από το ούζο και

μες τις θύμισες βάζει τα κλάματα.

Έτσι κλαμένο τον βρήκα κόκκινο κόκκινο στρουμπουλό με πρησμένα τα πόδια μοιραίος.         

Και να έφτασε το λεωφορείο με τις πράσινες γραμμές.

Σταματά στην άκρη του δρόμου.

Η ησυχία του απογεύματος ανακατώνετε.

Σταματούν τα κελαηδίσματα,

ματιές γεμάτες αγονία αναζητούν τον νέο επισκέπτη.

Βαδίζει αργά, ανηφορίζει κρατώντας τη μικρή της βαλίτσα.

Τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο σα μέτρο από ποίημα μεγάλο.

Τα μάτια, το βλέμμα χύνετε πέρα να μας δει,

να γνωρίσει την κορμοστασιά μας.

Να το πρόσωπο αλλάζει ύφος τα χαρακτηρίστηκα του φωτίζονται και η επικοινωνία αρχίζει να εξελίσσετε.

Ήρθε.

Ήρθε να μας φέρει με τα ανάλαφρα δροσερά της νιάτα αναρίθμητα συναισθήματα,

για τα νέα της από την Αθήνα,

για την ανάγκη που μας έχει,

για την έλλειψη που έχουμε μέσα μας σα μας λύπη,

όπως και τα άλλα παιδιά από το συνοικισμό  που φύγαν για τα δύσμοιρα τα ξένα,

για τη στιγμή της συνάντησης που ανατριχιάζει το κορμί και βουβά σπάνε τα πνευμόνια καθώς ανακατεύονται η ανάσα με τα δάκρια.

Παιδί μου! 

Παιδί μου λέει κι ο μπάρμπα Κώστας και στέκετε πλάι

μέχρι να έρθει η σειρά του να την καλωσορίσει κι αυτός,

την κοιτάζει με τα μεγάλα κόκκινα μάτια του

σα να βλέπει κάτι από τις θύμισες που τον  τριγυρνάγανε.

Είναι η κόρη της κουμπάρας και γειτόνισσάς του τριάντα χρόνια τώρα,

σα τα δέρνε τρέχανε να τα σώσει από τη μανία της

να τα χαϊδέψει να τους πει παραμύθι.

Συναγωνιζότανε τον άλλο μεγάλο ιστορικό τον Καραγιώργο

που καβάλα στ άλογο γύρναγε μες την πόλη μέχρι τέλους

αψηφώντας τις φωνές του δήμαρχου πως το ζωντανό του λερώνει τους δρόμους.

Τη να του πει του μπάρμπα Γιώργου που αυτός τού δινε καραμέλες από μικρό παιδί.

Κάθονταν δίπλα στο τζάκι ξυπόλητοι

γιατί τα ποδήματα ήταν γεμάτα λάσπες και χώματα

και άναβε η κουβέντα η ιστορίες για τούτο και για τ άλλο

για δοξασίες προλήψεις και για απαγορευμένα θέματα με υπονοούμενα και νοήματα

τάχα να μην καταλάβουν τα παιδιά.

Να μην πληγωθεί η αθώα τους καρδούλα

αλλά φοβούνταν κιόλας παιδιά είναι ποιος ξέρει που ανοίγουν το στόμα τους.

Ο πόλεμος μετά ο εμφύλιος άφησε βαριά σημάδια και δω.

Κι ώμος τούτη την ώρα ήταν το σχολείο της ιστορίας και του παραμυθιού

που ποτέ κανείς δεν έβαζε απουσία μάγευε το παιδικά αυτάκια.

11/02/08