Παράθυρα  πράσινα με κλειστά παντζούρια.

Ένα πράσινο φωτεινό λαχανί κιμπάρικο

σε τονική απόχρωση ανοιχτότερη από τα φύλλα της γαρυφαλλιάς

με τα ολόμυρα κόκκινα γαρύφαλλα να στολίζουν το μάρμαρο κάτω απ το κάσομα του στη μικρή γλάστρα…

πήλινη και δίπλα το κουτί της κονσέρβας ανέμελα παρατημένο έτσι χωρίς λόγο για να χαλά την απίστευτη ισορροπία της εικόνας του κάδρου όπως θα έλεγε ο Φώτο γράφος.

Μα τι είναι τέλος αυτό ή αυτά τα παράθυρα  ;

Γιατί με κάνουν τόση εντύπωση η εναρμόνια ομορφιά των παρατημένων δίχως συντήρηση   αυτών παραθύρων του άβαφου ωχρού τοίχου που αποτελεί τμήμα στον ακάλυπτο χώρο πολυώροφων οικοδομών .

Μα όχι δεν είναι όλα κλειστά.

Βλέπω σε κάποια τα κουρτινάκια κρεμασμένα απ τα καρφιά μέσα από τα τζάμια λίγο πιο πάνω από τη μέση έτσι που το φως να έρχεται ανεμπόδιστα μα να κρατά απέξω τα βλέμματα να εμποδίζουν την όραση.

Αναγορεύουν την ζωή μέσα απ αυτό σεβαστή απαραβίαστη μυστική κλισμένη στην εσωτερικότητα   στη μοναξιά στη μοναδικότητα .

 Και είναι εκείνα σημεία ή σημάδια ζωής, μέσα απ τον ωχρό τον τοίχο που βλέπει κι αερίζετε απ τον χώρο τούτον του ακάλυπτου,  κι ονείρων και πόθων που τους κρατούν ζωντανούς για να τους βρει το αύριο και το αύριο…. να μελετάν τα χρεούμενα να γίνουν, η γαρυφαλλιά η απλωμένη πετσέτα η μουσική που αδέσμευτη βγαίνει στον αέρα παρέα με τη μυρωδιά  του φαγητού που βράζει.

Ξέρω τα παράθυρα όλα δεν είναι πράσινα μα αυτό δεν αλλάζει ούτε τον ακάλυπτο ούτε το εσωτερικό του παραθύρου .

Από ένα παράθυρο μπορείς να κοιτάς μέσα αλλά και έξω..