Γράφω για σένα μόνο. Καθώς η ζωή, ο χρόνος ας πούμε καλύτερα, δε μας δίδαξαν πολλά.

Ούτε τα σχολεία τους βοήθησαν την αλόγιστη καρδιά μου να αγαπά λιγότερο

και αγαπά <<πολλά ωραία>> μα και πιο ωραία.

Που φιλούν τα όνειρα στις προσδοκίες των ανθρώπων. Αυτά τα πολύ ωραία τα κρατάμε φυλαγμένα κάτω απ το βλέφαρο μη τα μάθουν απότομα οι απονήρευτοι και η ακατανόητη έκφραση του προσώπου τους  χαλάσει.

Μυστικά ταλαιπωρημένα με αγάπη και ζάχαρη αχνή γλυκιά παρωδία δράματος παιγμένου σε υποτονικούς ρόλους.                                                                                               Προπαίδεια για αόριστα όρια που κουράζουν το θάνατο και βαρυγκωμούν  το χάρο, δουλειά καθημερνή από το πρωί ως το βράδυ.

Χρόνος ατέλειωτος απρόσωπος με σταματημένα ρολόγια. Δεν έχεις να πας πουθενά δεν σε περιμένει κανείς δεν έχεις νόρμα κλείνεις το μάτια και δεν βλέπεις τίποτε ζεις στον αστερισμό του καρότου το μαστίγιο είναι δίπλα σου και τα παιδιά με αυτό πηδούν σχοινάκι.

Δεν μιλάς γιατί ήδη έχουν όλα ειπωθεί και τι τι θα πουν οι άλλοι αυτός μιλά είναι επικίνδυνος γιατί τι λέει;

Μα μα για το μουσακά για το χαλβά για τα πουλιά α! για τα πουλιά, αχ αυτό το κελάιδισμα κάποτε κάποτε όταν η Ευτυχία.

Ζούσε μού λέγε πως είχε χαρούμενο χρώμα και μ’ αυτό ζωγράφιζαν πάνω στα κόκκινα αυγά…  που σα σπουν τσουγκρίζοντας το ένα με τα’ άλλο ξεπηδά η ζωή μυρωδάτη κάθε φορά έτοιμη για το ραντεβού της άνοιξης και μπουμπουκιάζουν τα κλαδιά κι ομορφαίνει η πλάση που ξελογιάζει τα βήματα στο δρόμο με τ’ όνομα ελπίδα για ειρήνη κι ανθρωπιά.

Μα τώρα σώπα η ατέλειωτη ώρα στα ρολόγια καταπίνει το λόγο.

Σταματημένα αναίσθητα στα θέλω που ξέχασες πως υπάρχουν πολύ δε περισσότερο ότι λέγονται κιόλας.

Λίγο ξεχασμένος πάνω στη θύμηση λίγο φοβισμένος στο ακρωτήρι του φάρου τα λόγια χαράζω στα βράχια και τα χώνω στη γη βαθιά στην καρδιά της να μπολιάσω το είναι της. της μαυροφορούσας. Ακόμη τούτη η άνοιξη ραγιάδες ραγιάδες…