Πόνος ανεκτός σαν κωλικός νεφρού με χτυπά στη μέση...

Τον ένοιωσα ξαφνικά σήμερα το μεσημέρι.

Θα ήθελα ένα χάδι όχι ένα buscopan.

Μια συντροφιά όχι ένα γιατρό.

Αυτές αποτελούν τις σκέψεις μου ενω το προσωπο μου μια φωτίζεται μια σβήνει αντανακλώντας το ρυθμό του άψε σβήσε των χριστουγενιάτικων λαμπιονιών του μικρού μου δέντρου.

Παράλληλα ακούω μουσική από κάλαντα...

Με γεμίζουν θλίψη αυτες οι μελωδίες.

Με κάνουν να πονω...και η μόνη παρήγορη μου σκέψη εκείνη τη στιγμη ειναι πως καποια αλλα παιδια ειναι καπου ζεστα και εχουν ολη την αγαπη του κοσμου.

Η εικόνα τους με ζεσταίνει.

Νοιώθω πως θα έκανα τα πάντα για να τα προστατέψω κι έυχομαι η δικη μου εγκαταλειψη να οφειλεται στο οτι ο Θεουλης προεβλεψε να μην εχω εγω για να εχουν καποιοι αλλοι.