Δεν είναι πολλοί αυτοί που συμπαθούν το οτιδήποτε ακραίο και, κατ΄επέκταση, αυτούς που καταφεύγουν σε ακραίου τύπου επιλογές. Το να νιώθει κάποιος απέχθεια για αυτούς που καταφεύγουν σε οποιασδήποτε μορφής ακρότητα είναι ανθρώπινο και απόλυτα κατανοητό. Η αποτροπή δε των ακραίων μορφών βίας, συμπεριλαμβανομένης και της συναισθηματικής, δεν είναι εφικτή με αφορισμούς  και καταδίκες. Για να καταφέρουμε να τις αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να εντοπίσουμε και να κατανοήσουμε τις αιτίες που οδηγούν κάποιους στην αγκαλιά της ακρότητας. Αν αρκούμαστε στο να θεωρούμε τους εξτρεμιστές ως αιμοσταγή τέρατα, θα παραμείνουν τέρατα…

Τα άτομα που καταφεύγουν σε ακρότητες προκαλούν συνήθως την απέχθεια των υπολοίπων. Εκεί ακριβώς, όμως, βρίσκεται και η πηγή της όποιας δύναμής τους. Η απέχθεια των άλλων είναι που τους τρέφει, τους δίνει υπόσταση και τους καθιστά ΚΑΠΟΙΟΥΣ. Ένας σουηδός συγγραφέας έγραψε, πριν από πολλές δεκαετίες, πολύ σοφά κάποτε περίπου τα εξής:

«Θέλουμε να αγαπηθούμε, ελλείψει αυτού, να θαυμαστούμε, ελλείψει αυτού, να μας φοβηθούν, και, ελλείψει αυτού, να μας μισούν και να μας περιφρονούν. Θέλουμε να προκαλούμε στους άλλους κάποιου είδους συναίσθημα. Η ψυχή ριγεί στο ψύχος και αποζητά την επαφή με το οποιοδήποτε αντίτιμο».

Το αντίτιμο αυτό, λοιπόν, για τον εξτρεμισμό είναι ο ίδιος ο εξτρεμισμός και τα συνεπαγόμενα αισθήματα απέχθειας που προκαλεί στους άλλους. Αν θεωρήσουμε τον εξτρεμισμό ως μια μάσκα ή μια στολή που φορά ο εξτρεμιστής και του την αφαιρέσουμε, θα δούμε άξαφνα μπροστά μας ένα άτομο που μισεί θανάσιμα…

Αυτούς που μισούν μπορούμε να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: αυτούς που, κατά κάποιον τρόπο, γεννιούνται ως τέτοιοι, κουβαλώντας μια γενετική κληρονομιά μίσους πολλών γενεών. Αυτή η κατηγορία είναι και η πιο επικίνδυνη γιατί δεν είναι δυνατόν να προληφθεί, από τη στιγμή που μπορούν και φυτρώσουν παντού, όπως άλλωστε και κάθε παράσιτο. Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν αυτοί που μισούν εξαιτίας της έλλειψης του αντίποδα του μίσους, δηλαδή, της αγάπης. Αυτοί είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν, εάν αυτό γίνει έγκαιρα και οργανωμένα από τις μικρές ηλικίες. Πόσο εύκολο είναι, όμως,  να δείξεις αγάπη σε έναν ενήλικα εξτρεμιστή; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι ευκολότερο, όμως, να δείξει κάποιος αγάπη σε άτομα μικρότερων ηλικιών που δείχνουν δείγματα πρώιμης ακραίας συμπεριφοράς...

Ίσως ακούγεται πολύ κοινότυπη αυτή η άποψη πως, δηλαδή, ο εξτρεμισμός μπορεί να αντιμετωπισθεί με…αγάπη!!! Και, όμως, όλη η συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση μου έως τώρα αυτό μου δείχνει. Έχω δει να γίνονται μικρά ή μεγαλύτερα «θαύματα» ως αποτέλεσμα μιας στάσης αυθεντικού ενδιαφέροντος και αγάπης -από ενήλικες που λειτουργούν ως τα πρότυπα που απουσίαζαν από τη ζωή του παιδιού- απέναντι σε παιδιά, κυρίως, με τεράστια προβλήματα αντικοινωνικής και γεμάτης από μίσος συμπεριφοράς…

Πρόκειται, κυρίως, για αγόρια, που μεγάλωσαν χωρίς ίχνος αγάπης και ασφάλειας. Αντ΄αυτών, εισέπρατταν, συχνά, σωματική ή/και ψυχική βία, εξευτελισμούς και αδιαφορία, από την πλευρά του πατέρα, κατά κύριο λόγο. Στην καλύτερη περίπτωση, είχαν πατεράδες παντελώς απόντες, για διάφορους λόγους, από τη ζωή τους. Οι όποιες υλικές απολαβές δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο και, για το λόγο αυτό, τα άτομα που έχουν ως κινητήριο μοχλό τους το μίσος μπορεί να προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις…

Όταν, για κάποια άτομα, η προσοχή των άλλων και η πρόκληση οποιουδήποτε συναισθήματος σε αυτούς αποτελούν οξυγόνο για να έχουν μια ψευδαίσθηση υπόστασης ώστε να αντέχουν τη ζωή τους, τότε όλοι καταλαβαίνουμε πόσο αναγκαίο είναι για αυτούς να δημιουργούν/προκαλούν, ακόμα και με τον πλέον ακραίο τρόπο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη τους για προσοχή και αγάπη τόσο πιο ακραίες μπορεί να είναι και οι ενέργειες μίσους και πρόκλησης της προσοχής των άλλων. Είναι σαν τα μικρά παιδάκια που αποκτούν αδέλφι και νομίζουν πως οι γονείς τους δεν τα αγαπούν πια. Τότε, μπορεί να καταφύγουν ακόμα και σε ακραίες συμπεριφορές, που ίσως προκαλέσουν ακόμα την οργή των γονιών τους, προκειμένου αυτοί να ασχοληθούν μαζί τους…

Εδώ, έρχεται και η τεράστια ευθύνη των Μ.Μ.Ε. που, για τους λάτρεις των ακροτήτων, αποτελούν την κατεξοχήν πηγή οξυγόνου τους και που δίχως αυτήν δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Οι πηχυαίοι και βαρύγδουποι τίτλοι τους δίνουν την προσοχή που τόσο πολύ ανάγκη έχουν. Ιδιαίτερα οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί του τύπου «φασίστες», «ρατσιστές», «ανθρωπόμορφα τέρατα» κ.τ.λ. αποτελούν παράσημα γι΄αυτούς, δίνοντάς τους την αυτοεικόνα που τους λείπει και μια αίσθηση παντοδυναμίας που τους δίνει αέρα στα πανιά τους για να συνεχίσουν το διαβρωτικό τους έργο…

Όσο απλοϊκό και αν φαίνεται, η έγκαιρη παροχή αγάπης αποτελεί το μοναδικό φάρμακο που μπορεί να τους γιατρέψει, αν και δεν πωλείται στα φαρμακεία. Ίσως, αν καταλάβουν πως έχουμε καταλάβει, αυτό να αποτελέσει ένα σοβαρό κίνητρο για αυτούς να γυρίσουν την πλάτη στην καταστροφική τους πορεία…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!