Κατι σαν πέπλο σκεπαζει το μυαλό.  Η για να ειμαι ακριβής στο μυαλό οι εικόνες, οι λέξεις και οι σκέψεις είναι απόλυτα ξεκαθαρες αλλά το πέπλο πέφτει μόλις τα άυλα αρχίζουν να αποκτούν υπόσταση. Άρχισα να μην αναγνωρίζω γεύσεις και οσμές. Διαβάζω και δεν έχει νόημα ο λόγος. Γράφω και όλα χοροπηδουν ασυναρτητα. Σαν να περπατώ σε βάλτο με ομίχλη και ολα είναι θαμπά, μπερδεμένα.  Σαν αυτοματο που εκτελεί εντολές και δε νιώθει. Καμια φορά αισθανομαι να μην ειμαι καν εγώ.  Απλός παρατηρητής του εαυτού μου αιωρούμαι εκτός σώματος.  Και το σώμα που ζει τη ζωή μου μένει αψυχο....μια κουκλα που πέταξαν στη σκοτεινη σοφίτα.