Χιονι το δερμα μου...Ποσο παγωνενο...

Ποσο αφιλοξενο...

Κοιτω γυρω μου...

Μια λευκη κουβερτα σκεπαζει τα παντα αλλα δεν τα ζεσταινει...

Τα πεθαινει.

Κι οτι εχει τη μαγκια να επιβιωσει ξαναξυπνα και αναγενναται οταν τα πρωτα σκιρτηματα ηλιου και ανοιξης εμφανιστουν...

Οσο για μενα...ενας χιονανθρωπος ειμαι.

Τρωω χιονομπαλες αλλα δεν συγκινουμαι και ιδιαιτερα.

Απλα διακωμωδω.

Βλεπω το θεατρινισμο των κανονικων ανθρωπων.

Βλεπω να αποκαλυπτουν τα πραγματικα τους συναισθηματα.

Το ψευδος και τη διπροσωπια τους.

Η μικρη μου ζεστη καρδια λιγο συστελεται και ποναει,αλλα ερχεται ο παγος μου να την ανακουφισει.

Τι με νοιαζει εμενα?

Εγω ειμαι ελευθερος.Το κρυο δε με σκοτωνει...ΕΙΜΑΙ το κρυο!!...

Η ζεστη δε με νοιαζει...με λοιωνει και με κανει νερο...γινομαι ποταμι και ταξιδευω...χυνομαι στη θαλασσα...βρεχω τους ωκεανους...σκαω απο τη ζεστη και πετω ψηλα...γινομαι συννεφακι...

Που και που θυμαμαι  μια ομορφη χιονανθρωπουλα που ηξερα καποτε,δακρυζω και γινομαι βροχη...με πινουν τα δεντρα και τα διαφορων λογης λολουδια...πεφτω ξανα στη γη...και σαν χειμωνας ξαναερθει...γινομαι και παλι αστειος χιονανθρωπος και χαριζω χαρα σε μικρα παιδια...

Η ζωη μου ειναι αυτη...