Όλοι σχεδόν κρύβουμε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο μυστικό μέσα μας. Δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα κάτι το κακό ή προσβλητικό αλλά, απλά, κάτι που θα θέλαμε να κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, διατηρώντας αψεγάδιαστη την ομορφιά που έχει για εμάς…

Μυστικό! Τι όμορφη και ενδιαφέρουσα λέξη! Και τι δεν μπορεί να κρύβει μέσα της! Έκπληξη, γλυκιά αγωνία και προσμονή, κάτι που μπορεί να διεγείρει τη φαντασία, όπως ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο, τυλιγμένο σε όμορφο περιτύλιγμα, δεμένο με μεταξωτή κόκκινη κορδέλα που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ανοιχτεί….

Ένα μυστικό μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και ως δείγμα ψυχικής ωριμότητας, μία ανάγκη να θέλουμε κρατήσουμε κάτι, που είναι όμορφο, μακριά από τα αδιάκριτα ή βέβηλα βλέμματα. Σε αντιδιαστολή με ένα μικρό παιδί, που λέει τα πάντα στους πάντες, ένα ώριμο ενήλικο άτομο μπορεί να προβλέψει πιθανές συνέπειες και να φιλτράρει το τι και σε ποιον βαθμό θα πρέπει περάσει προς τα έξω.

Εάν πρόκειται για κάτι που θεωρούμε πως θα αμαύρωνε την εικόνα μας στους άλλους ή θα προσέβαλε ανεπανόρθωτα κάποιο άτομο που εκτιμούμε, κτίζουμε τείχη γύρω από σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές ώστε ν΄αποφύγουμε επικριτικά σχόλια, ενδεχόμενη απόρριψη ή ακόμα και την κατακραυγή των άλλων…

Ήταν γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Δεν νύσταζα ακόμη και σκέφθηκα να βγάλω βόλτα το σκυλί της κόρης μου που μου το άφησε να το φροντίσω για λίγες μέρες καθώς η ίδια πήγε μια εκδρομή με τις φίλες της. Ήταν μια όμορφη και γλυκιά νύχτα, πριν από τα μεγάλα κρύα και, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μπροστά στο μεγάλο κτίριο του Λυκείου της γειτονιάς μου, εκεί όπου βρίσκονταν παλαιότερα το δημοτικό σχολείο των παιδικών μου χρόνων…

Οι μνήμες άρχισαν να ξεχειλίζουν μέσα μου και, θέλοντας να διατηρήσω την επίγευση, αποφάσισα να κάνω το γύρο του κτιρίου που πίσω του βρίσκονταν ένα ήσυχο μισοσκότεινο δενδροφυτεμένο δρομάκι. Στρίβοντας τη γωνία για να βγω στο δρομάκι αυτό, είδα δύο νεανικές σιλουέτες να φιλιούνται κάτω από ένα δέντρο, στο πιο σκοτεινό του σημείο. Χαμογέλασα καθώς θυμήθηκα τα καρδιοχτύπια και τους έρωτες της εφηβικής μου ηλικίας σε μέρη απόμερα που συμπεριλάμβαναν και το δρομάκι αυτό…

Πλησιάζοντας, η έκπληξή μου ήταν κάτι περισσότερο από μεγάλη, όχι επειδή το νεανικό ζευγαράκι ήταν, τελικά, δύο κοπελίτσες, αλλά επειδή η μία από αυτές ήταν η κόρη πολύ καλού μου φίλου και παλιού γείτονα. Τις προσπέρασα, κάνοντας πως δεν τις πρόσεξα, όταν άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή να φωνάζει χαμηλόφωνα το όνομά μου και επιφυλακτικά βήματα να πλησιάζουν προς το μέρος μου. Στράφηκα προς τα πίσω και η κοπελίτσα, η κόρη του φίλου μου, φθάνοντας μπροστά-μου μου λέει χαμηλόφωνα: «Μήπως, άθελά μου, σας έκανα να νιώσετε άσχημα;». Χωρίς να το καταλάβω και εντελώς αυθόρμητα και ειλικρινά της απάντησα: «Καθόλου, αντίθετα το βρήκα πολύ όμορφο και τρυφερό»…

Έκανε ένα βήμα ακόμα και, πιάνοντας με τα δυο της χέρια το δικό μου, μου ψέλλισε με μάτια βουρκωμένα: «Σας ευχαριστώ πολύ», πριν χαθεί μέσα στη νύχτα…