Στα σύνορα της περιοχής της κόλασης  διαστέλλεται η ύπαρξη της.

Μεγαλώνει η έντασή της,  σιωπή βουβή αντίδραση μηδενική παραδομένη στην ολίσθηση της προσαρμογής στην εκμηδένιση.

Είναι τόση η προσαρμοστικότητα που η βία κι ο εξαναγκασμός είναι αόρατος διάφανος μας θολώνει τα βλέμματα.

Και ποιος ο αφέντης αυτής. Ποιος ο στόχος της κόλασης μας,  Την υπενθυμίζουν συχνά.

Η διαστολή είναι επίγεια υπόθεση μιας και πήρε μετάθεση από τη γειτονιά του ουρανού στην επιφάνεια της γης διαστελλόμενη επιτακτικά.

Κανείς ποια δεν φοβάται μήπως πεθαίνοντας βρεθεί στην κόλαση.

Φοβάται όμως, ξέρει, την κολασμένη περιοχή στην οποία ζει.

Τρέμει την επιστροφή του λυχναριού τις σκάφης  το ξεποδάριασμα στη στράτα και οι σταγόνες αξιοπρέπειας να μην λερωθούν.

Στην ουρά του συσσιτίου με το κοστούμι καθαρό το χαρτοφύλακα στα χέρια οι ποιο αδύναμοι της ζωής πέφτουν πρώτοι.

Κι οι άστεγοι πρώην γείτονες με κλονισμένα νεύρα κι αξικό σύστημα νικημένο.

Διαλυμένοι, η μια κόρη δουλεύει κομμώτρια η άλλη αυτοκτόνησε με χάπια

αυτός άνεργος έχει χάσει την εκτίμηση του η μάνα μισοπάλαβη.

Καταστροφή να κατοικείς στην κόλαση που διαφεντεύει    ο πλούτος….

Μα για σένα που αυτά είναι ξένη υπόθεση και οικονομικά δεν σε αγγίζουν σκέψου, για σένα έρχεται ο πόλεμος με τις συνέπιες του.

Ξέρεις στον πόλεμο ο πλούτος δεν αυξάνεται μα ξαναμοιράζεται.

Και αιτία είναι αυτό το ξαναμοίρασμα.

Και πόλεμος πάντα θα γίνεται

μέχρι κάποτε να μοιραστεί δίκαια σ’ αυτούς που τους ανήκει.

Η κόλαση επεκτείνετε δεν διαβλέπει χαραυγή

στο ημίφως σταμάτησε η ανατολή και η νύκτα δεν προχωρά.

Τα σύννεφα χαμηλά σκεπάζουν τα πρόσωπα το θειάφι  μυρίζει τα καμένα πτώματα προδίδουν τις ναπάλμ το φώσφορο καίει τον αέρα.

Η κόλαση είναι ήδη εδώ.