Κοντοστάθηκα για μια στιγμή στην είσοδο της πολυκατοικίας του παλιού μου σπιτιού...

ένοιωσα σα να φόρεσα ένα παλιό γνώριμο παλτό αναμνήσεων...ένοιωσα ξανά όπως πριν 20 χρόνια...

τα βήματα τα ίδια να κατηφορίζουν την Ανδρέα Μεταξά προς πλατεία...

προορισμός η αίθουσα ηλεκτρονικών παιχνιδιων που σύχναζα...

ή το φροντηστήριο...

προσπέρασα ένα μικρό σκοτεινό μπαράκι καφε στα δεξιά μου...κοιταξα μεσα κι ειδα κοσμο και κατι επιτραπεζια...ειπα αυτη ειναι ζωη...με φανταζεσαι εργενη να ζω εδω στην καρδια της πολης?

Ολη η ευτυχια στα ποδια μου...εφηβος ξανα με μυαλο ενηλικα και σωμα λιγο κουρασμενο να κουβαλα καποιες πληγες...

σκεφτηκα τις ηττες μου...εχω νικηθει πολλες φορες...αλλα μετα σκεφτηκα πως εδωσα τις μαχες μου...με ανδρεια...

ετσι συνεχιζω...δυνατος...

Τι θελω τελικα...μια ησυχη γωνια να αργοπεθανω...αγκαλια με αναμνησεις,συντροφια με καλη μουσικη,ομορφες γυναικες και μεθυστικα ηδυποτα...

χωρις να ενοχλω κανενα...

εισπνοη...εικονων μνημης και αρωματων αλλης εποχης...εκπνοη...ευτυχιας και γαληνης...

τι αλλα?

α ναι 10 μηνες και 18 μερες ακομη για την επελευθερωση μου...η φυλακη μερικες φορες γινεται ασχημη πολυ.Αλλες παλι συνηθιζεις.Παραμενει ενα αθλιο μερος.Που οι βατραχοι ειναι πριγκηπες και οι πορνες πριγκηπισσες.

Ευτυχως που υπαρχει ο παραδεισος μου...ο δικος μου μικροκοσμος ευτυχιας...

Ηταν κι αυτο μια εμπειρια...