Έβλεπα από μακρια το αψυχο κορμι μου μεσα σ ενα φερετρο...

κανεις δεν ηρθε στην κηδεια μου

Μονο ενα μικρο σπουργιτι ηρθε και καθισε διπλα μου

ηταν μια μερα βροχερη.

Απο παιδι λατρευα αυτες τις μερες

Ενοιωθα πως η φυση δακρυζει για να δροσισει τις πληγες μου

Αυτη τη φορα ηρθε για να δροσισει το χωμα που θα με σκεπαζε

Ημουν ηρεμος πλεον που η ψυχη μου εφυγε απο το σωμα που κανεις δεν αγαπησε

Το περιμενα πως κανεις δεν νοιαστηκε που εφυγα

Ο κοσμος παρα ηταν σκληρος για μενα

Το κορμι μου ηταν για τηνψυχη μου ενα βαρος

Προσπαθησα να παιξω με τους σκληρους νομους της πραγματικοτητας αλλα δεν μπορεσα...

Το κορμι μου θαφτηκε και σκεπαστηκε με το σωμα της γης...

εγινε καρπος και ηπιε το νερο...μετα απο καιρο φυτρωσε και εγινε δεντρο

ενα δεντρο το οποιο προσφερε ισκιο σε ταλαιπωρημενοςυ διαβατες

παιχνιδι σε μικρα παιδια που σκαρφαλωναν στα κλαδια του...τα προστατευε και τα αγκαλιαζε μην πεσουν και χτυπησουν αν τυχον σκονταφταν

χαραχτηκαν στον κορμο μου αρχικα ερωτευμενων

Συνεχισα να ζω αιωνια...και ενα σπουργιτι αδεσποτο και αλητικο εξακολουθησε να μου κανει παρεα χειμωνα καλοκαιρι...