Υπάρχουν εκείνες οι μέρες δεν έχεις να κάνεις απολύτως τίποτα!! Και το εννοώ. 

Έχεις βαρεθεί να βλέπεις τηλεόραση, έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία στο σπίτι, έχεις δει όλες τις ταινίες που είχες ακουστά στον υπολογιστή και...την αυτοκτονία την εχεις προγαμματίσει για μεθαύριο. Το τηλέφωνο δεν χτυπάει (όλοι σε έχουν, επιεικώς, γράψει) και δεν μπορείς να νευριάσεις και με τον συγκάτοικό σου γιατί, απλά, έχει βγει έξω! Δεν θες να κοιμηθείς, βαριέσαι να βγεις έξω...

Στέκεσαι λοιπόν στο κέντρο του δωματίου κοιτώντας τριγύρω μήπως και χρειάζεται τίποτα καθάρισμα. Και τότε...! Έρχεται εκείνη η στιγμή που ελπίζω να μην την αντιμετοπίζουν πολλοί και συχνά. Έρχεται εκείνη η στιγμή που ο εαυτός σου βγαίνει έξω, γίνεστε δύο ξεχωριστά μυαλά και...αρχίζει να σε βρίζει!

Και συνήθως αυτή η συζήτηση έχει δύο φάσεις. Η πρώτη φάση είναι αυτό που εγώ αποκαλώ "Η δίκη" (το βιώνω τόσο συχνά τελευταία που της έδωσα όνομα). Σε αυτή τη φάση ο Εαυτός σου σε κατηγορεί που είσαι τόσο ανίκανος να βρεις φίλους, σχέση ή έστω λόγο ύπαρξης. Και καθ' όλη τη διάρκεια της αγόρευσης, εσύ, ώς κατηγορούμενος, προσπαθείς να υπερασπιστείς τον τρόπο ζωής σου...γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και η αυτοκτονία είναι για μεθαύριο.

Και πάνω που βάζεις τα κλάματα γιατί τελικά ο Εαυτός σου έχει δίκαιο...έρχεται η δεύτερη φάση (ακόμα δεν έχω βρει όνομα). Αυτή η φάση είναι το ντάντεμα που χρειάζεσαι για να μην πέσεις από το μπαλκόνι. Αφού ο Εαυτός σου σε έχει κάνει χώμα αρχίζει να σε παρηγορεί και να σου λέει ότι δεν φταίς εσύ, οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν, και αύριο μέρα είναι για να αλλάξεις τρόπο ζωής ή ότι θα ζήσεις μία ζωή μόνος όπως όλοι οι καλλιτέχνες...

Και μετά από όλο αυτό το σκηνικό έχω μία απορία...Αν ο ίδιος μου ο Εαυτός έχει Σύνδρομο Πολλαπλής Προσωπικότητας, εγώ πώς μπορώ να είμαι καλά;;