Υπάρχουν πολλοί σε αυτόν τον περίεργο κόσμο που να έχουν σκεφτεί το θάνατό τους; Πώς θα ήθελαν να πεθάνουν, τί θα ήθελαν να κάνουν για τελευταία φορά; Ίσως οι πιο "συντηρητικοί" θα έβρησκαν την ερώτηση μακάβρια...Γιατί; Τί πιο ποιητικό από το να έχεις σκεφτεί το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο ότι θα συμβεί; Ίσως και κάπως ρομαντικό.
Φυσικά δεν εννοώ να να το υλοποιήσει, ντε και καλά! Αλλά όλοι έχουμε μία έστω και μία αμυδρή ιδέα...
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ρομαντικό αλλά θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω "ποιητικό με δραματουργικές τάσεις". Γι' αυτό ο θανατός μου θα ήθελα να μοιάζει με εκείνους των μεγάλων ποιητών, των καταραμένων ποιητών, ίσως και του Κάφκα που έφυγε σχετικά νέος.
Σύγουρα δε θα διάλεγα την αυτοκτονία, αν και τη χρησιμοποιώ συχνά ως σχήμα λόγου. Για τους πολλούς θεωρείται δειλία, αδυναμία να ζήσεις...Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να το κάνεις...
Θα ήθελα να πεθάνω σε μικρή ηλικία, ίσως μέχρι τα 40...Θεωρώ ότι από εκεί και πέρα αν δεν ξεκινήσει η κατηφόρα σίγουρα αρχίζει η στασιμότητα. Και θα ήθελα να είναι σχετικά ξαφνικός, και για μένα και για τους άλλους (ο E.A. Poe πέθανε από "αδιευκρίνιστες" αιτίες και ο Ρεμπώ πέθανε στον πόλεμο...). Νομίζω ότι αν αρρώστενα και περίμενα απλώς να πεθάνω, θα ήταν και η μόνη περίπτωση που θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου.
Βέβαια, για να ικανοποιήσω την ματαιοδοξία μου, θα ήθελα να αφήσω κάτι πίσω...Ένα θεατρικό έργο ή τίποτα διηγήματα, μιας και στις άλλες τέχνες δεν έχω τόσο καλές επιδώσεις.
Περιμένω πως οι απόψεις μου για το θέμα θα αλλάξουν με τα χρόνια...αν και επλίζω πως δεν θα ζήσω για να το δω.
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο