Κοινοί άνθρωποι.

Μουτσούνες.

Κοινή λογική.Προβλέψιμη.

Περιφέρομαι στο χώρο της δουλειάς.

Τους βλέπω.

Αγαπούν πολυ τα μωρα τους.

Δεν δινουν δεκαρα για τα ξενα.

Σιγα το κατορθωμα.Σιγα το ξεχωριστο.

Τους ακούω να περιγράφουν βαρετές οικογενειακές στιγμές.

Πως ο μικρός τους γιος θελει να μοιασει του μπαμπα.

Αυτη ειναι η ζωη τελικα?

30 χρονια απο τα οποια το 1 εισαι βρεφος που δεν καταλαβαινεις γρι,τα 4 εισαι νηπιο και ως τα 18 ανεμελη εφηβεια κι επειτα...ενα 12 αρι χρονια στα οποια θεωρειται πως ''εζησες'' πως γνωρισες τη ζωη και αρα πρεπει στα 30 και σου να κανεις οικογενεια?Τα υπολοιπα 50 που θαζησεις τη θα κανεις?

Θα εχεις εναν ανθρωπο να ''σε αγαπα'' να δεις τα παιδια σου να μεγαλωνουν και εγγονια?

Μα ποσο κλισε...

Δεν κατακρινω αυτους που σκεφτονται ετσι.Απλα για μενα δεν το επιλεγω.

Επιλεγω το μεγαλειο της εξερευνησης των δυνατοτητων του εαυτου μας.Του να δοκιμαζουμε διαφορα πραγματα.Να γινομαστε δυνατοτεροι.Εξυπνοτεροι.Να μαθαινουμε τεχνη κι επιστημη.

Να φλερταρουμε με τη ζωη και να ξεφευγουμε απο το θανατο.

Να ειμαστε παρατηρητες και πρωταγωνιστες αυτης της γλυκιας και μυστηριωδους καταστασης που λεγεται ζωη.

Επιλογη.

Εχει τα αρνητικα της.Εχει μοναξια.Εχει κι ελευθερια.

Μοναχικος αετος που σκιζει ουρανους.