...αυτη ηταν μια απο τις δευτερες σκέψεις μου πέρα από την προσωπική  τραγωδία του Eric Clapton να χάσει τον μονάκριβό του γυιό,μετά από ένα τραγικό δυστύχημα...

Διάβασα...πως λύγισε από το σοκ τη στιγμή που έμαθε τα άσχημα νέα...

Δεν έχω παιδιά για να νοιώσω ακριβώς τον πόνο του...

Είχα όμως κάποτε μια αγάπη που γκρεμοτσακίστηκε με παρόμοιο τρόπο...ένα όνειρο που το έσπρωξαν από την κορυφή ενός ουρανοξύστη που έσκιζε περήφανα τους έβδομους ουρανούς...και πάγωσα και πέτρωσα όταν το είδα κομμάτια στην κρύα χειμωνιάτικη τότε άσφαλτο...και σκίστηκα στα δυό απαρνούμενος οτιδήποτε όμορφο υπάρχει εκεί έξω για πολύ καιρό...

Σήμερα μια μέρα πένθους...τυχαία έπεσα πάνω στο παρακάτω βιντεάκι...

Ένα υπεροχο τραγουδι το συνοδευει...

tears in heaven...εκεί όπου ένα όμορφο μωρό...παίζει με όνειρα που για τον εδω κόσμο πέθαναν,αλλα για τον εκει ζουν και βασιλευουν....

Καλή μας Ανασταση...