...πουθενά στεριά...

Άφησα πίσω μου ανεπιθύμητες ακτές στις οποίες απλά έχανα τον καιρό μου.

Στη μέση του ωκεανού με μια σχεδία.Μόνος.

Ούτε τον αντίλαλο της φωνής μου δεν έχω για συντροφιά.

Που και που με προσπερνουν υπερωκεάνια δίχως να μου δώσουν σημασία.

Τα ακούω να πλησιάζουν από το σφύριγμα τους...σαν πλησιάζουν κοιτω στο καταστωμα τους...βλπεω κοσμο να χορευει,να διασκεδαζει κανοντας διακοπες...να ειναι αγαπημενοι και μονιασμενοι...

Μετα απο λιγη ωρα σιωπη...το καραβι μολις περασε κι εγινε κουκιδα στον οριζοντα...

Καποια επιθετικη φρεγατα του πολεμικου ναυτικου περνα με βια τα νερα και απειλει να με βυθισει.

Απορω με την ψυχραιμια μου,δεν φοβαμαι...θυμωνω με τον εαυτο μου που δεν ανταποδιδω πυρα...μα τι πυρα...σχεδια εναντιον φρεγατας...κωμικο...

Το πολεμικο κτηνος απομακρυνεται κι αυτο...

ξαπλωμενος στη σχεδια μου απλα αφηνομαι να νοιωσω τον παλμο της θαλασσας...

θα πρεπει κατι να φαω για να επιβιωσω...αλλα νοιωθω τοσο αδυναμος...

το ταξιδι ειναι μεγαλο.

Ακτη δεν φαινεται πουθενα.

Τυχερος ειμαι,τωρα δεν εχει τρικυμια.Αλλα συντομα βλεπω να ξεσπα φουρτουνα...ακουω τον καιρο...τον νοιωθω στο βρεγμενο μου κοκκαλο να με τρυπά...

Αναπολω ψευτικους παραδεισους που εστω για λιγο χρονικο διατημα βρηκα ψευδη ευτυχια και θαλπωρη...

Αναθεματιζω την τυχη μου...γιατι εκεινο το καραβι να βυθιστει,γιατι...

γιατι παλι να παλευω με τους καρχαριες της συνειδησης μου γιατι...

Δεν εχω αστρο το ξερω...ειμαι καταραμενος.

Με κουρασαν οι ανθρωποι που ειχα πληρωμα μου...αυτοι με αγαπουσαν και παντα μου εδιναν κουραγιο...παντα μου ελεγαν να μην σκεφτομαι ετσι...παντα...

και τα καταφεραν να με πεισουν...να ειμαι αισιοδοξος,μαχητικος,με διορατικοτητα χιουμορ και αγαπη..με χαμογελο...

μα τιποτα δεν αλλαξε και ουτε θα αλλαξει.

Ποτε.

Ειναι αυτο το πεπρωμενο μου.Μαυρο και αραχνο.

Κατδικασμενος στη μοναξια.

Οχι δεν θα συμβιβαστω με ημιμετρα.

Οχι δεν θα παρω στο λαιμο μου αλλους ανθρωπους που ισως με αγαπουν στ αληθεια,αλλα εγω δεν νοιωθω ετσι.

Οχι δεν θα τους στερησω την ευκαιρια να ακολουθησουν τη δικη τους φωτεινη τυχη.

Οχι δεν θα σμιξω με ατομα των οποιων ο κυριος ρολος ειναι απλα να μου κρατουν συντροφια στη σχεδια μου.

Εχω την τεχνη και τον τροπο να παριστανω τον επιβατη μεγαλου και γεματου καραβιου το οποιο εχει ομορφους προοσιμους ελευθεριας και ξακουστα λιμανια...

αλλα οχι...ειμαι απλα ενας μοναχικος ναυτης πανω σε ενα καρυδοτσουφλο και οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν σιγα σιγα.

Το βλεπω πως οδηγουμαι σιγα σιγα σε ενα κακο πεπρωμενο.Σε ενα δρομο διχως επιστροφη.

Μην τολμησει κανεις και με ακολουθησει εκει που παω.

Εδιωξα και τους τελευταιους ανθρωπους απο κοντα μου.

Ειναι οι τελευταιες στιγμες του ταξιδιου μου.

Δεν επιθυμω φασαρια χωρις ουσια.

Δε γουσταρω κριτικη.Οποιος χορευει εξω απο το δικο μου χορο,ευκολα χορευει.

θελω μονο την ησυχια μου.Να μεινω με τον εαυτο μου.Να τον μαθω να με αγαπαει και να μη μου κραταει κακια που δεν ειμαι καλος ανθρωπος,αλλα γεματος παθη και λαθη.Να μου συγχωρεσει που μισω ανθρωπους που δεν μου εκαναν τιποτα απλα επειδη δε μ αρεσει η φατσα τους.Που θυμωνω,που δειλιαζω.Που σκεφτομαι τοσο πεσιμιστικα.Που γουσταρω μονο εγω να βριζω τους γονεις μου.

Που θελω να ξαναζησω την εφηβεια μου.Που η ζωη με αφησε πισω.Που δεν θελω να μοιασω με κανενα τους.Που εχω χιλιες δυο αντιφασεις.

Που τωρα σε μισω σε δυο ωρες θα σε αγαπαω και παλι μετα θα σε μισω.

Που αλλαζω γνωμη καθε 5 λεπτα.

Που δεν θελω δεσμευσεις.

Που η ευγενεια μου ειναι απλα η προειδοποιηση πως αν δεν εισαι το ιδιο ευγενικος μαζι μου θα σου σπασω τα μουτρα αν μπορω.Κι αν δεν μπορω θα πνιγω στο δηλητηριο τςη αδυναμιας και της δειλιας μου...θα συνεχισω να κανω πους απς μεχρι να γινω αρκετα δυνατος για να μπορω να στα σπασω...

.....Που ειμαι απλα ενας ανθρωπος.Οχι ο καλυτερος αλλα ουτε και ο χειροτερος...

Μονο θαλασσα γυρω μου...πουθενα στερια...