Πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;

Πως είναι δυνατόν να περάσει μια μέρα χωρίς να σε σκεφτώ;

Πέρασαν χρόνια, άλλαξαν πολλά

Και όμως εσύ ρίζωσες στην καρδιά μου…

Θυμάσαι τι μου είπες ένα απόγευμα στο σχολείο;

Καθόμασταν αντικριστά και κοιταζόμασταν…

Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων

Και ξαφνικά μου είπες, <βγάλε τα γυαλιά σου, έχεις ωραία μάτια>…

<Βγάλε τα γυαλιά σου>… <Έχεις ωραία μάτια>…

Και μετά, κράτησες στο χέρι σου ένα στιλό

Και άρχισες να παίζεις με αυτόν μια και ήσουν σε αμηχανία…

Η φωνή σου ποτέ δεν ξεχάστηκε

Όπως και τα δικά σου μάτια…

Ήταν πολύ όμορφα, καστανά γεμάτα γλυκύτητα και φως…

Ήταν γεμάτα αγάπη…

Και σαν τη δική σου αγάπη δεν βρήκα πουθενά…

Όσα χρόνια και αν πέρασαν ότι και αν συνέβη…

<Βγάλε τα γυαλιά σου να δω τα όμορφα μάτια σου>…

Μου είπες ξανά…

Και όταν σηκωνόμουν στον πίνακα να γράψω κάτι

Έτρεμε στο χέρι μου η κιμωλία…

Φοβόμουν μην τυχόν και γράψω

Αυγουστίνε σ΄αγαπώ…

Φοβόμουν, μην τυχόν και μου ξεφύγει από τα χείλη μου το όμορφο όνομα σου, και το ακούσουν όλοι…

Και όταν καθόμασταν πλάι πλάι

Έκανα ότι μπορούσα να ακουμπήσω έστω το χέρι σου

Να νιώσω τη ζεστασιά σου και την αύρα της αγάπης σου…

Και ήθελα όσο τίποτα άλλο να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

Αλλά πως; Ως τι;

Ήμουν παιδί…

Και πέρασαν τα χρόνια ακούγοντας τη φωνή σου να μου λέει, <βγάλε τα γυαλιά σου έχεις ωραία μάτια>…

Σε έβλεπα στον ύπνο μου

Γιατί μόνο εκεί σε είχα κοντά μου…

Και όταν κάποτε παραλίγο να πεθάνω

Έκανα ευχή να σε δω…

Και όταν έζησα, πάλι μόνη έζησα…

Και η μοναξιά μου έγινε πένθος

Γιατί έκλαιγε η καρδιά μου βουβά…

Και σε όλη τη ζωή μου, αγάπη μου

Κανείς δεν με δέχτηκε όπως είμαι, παρά μόνο εσύ…

<Βγάλε τα γυαλιά σου, να δω τα όμορφα μάτια σου>…

Και έμεινε στη μνήμη μου η ματιά σου…

Τόσο καθαρή και διαπεραστική…

Τόσο αληθινή και σπουδαία…

Και ακούω κάθε βράδυ τη φωνή σου να μου λέει, <γεια σου όμορφη…θα γίνεις σπουδαίος άνθρωπος>…

Δεν ξέρω αν έγινα…

Αυτό που ξέρω είναι, ότι χωρίς εσένα

Δεν υπήρξε ζωή…