Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως οτιδήποτε αξίζει, μένει αναλλοίωτο στο χρόνο…Ούτε είναι τυχαία η προτίμηση ενός ανθρώπου σε κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο…Την πρώτη αγάπη του…Πολλά μπορεί να έτυχαν, ώστε αυτή η αγάπη να μην ευδοκιμήσει τη δεδομένη στιγμή…Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι φεύγει από την καρδιά και το νου μας…Ίσως δυο άνθρωποι να πήραν διαφορετικούς δρόμους επειδή το ήθελε η ζωή και οι άλλοι…Ποτέ όμως δεν ξέχασαν… Και τι είναι αυτό που κράτησε αναλλοίωτη την αγάπη τους;Το γεγονός, ότι ήξεραν κατά βάθος, ότι η αγάπη που δεν εκφράστηκε, ήταν αληθινή…Τώρα που το σκέφτομαι όμως, τι κρίμα που δεν εκφράστηκε τότε… Τι κρίμα που χάθηκαν τόσα χρόνια ανεκπλήρωτα…Εδώ όμως έρχεται ο νόμος της αγάπης, και λέει, <δεν πειράζει, ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να το θέλουν και οι δυό>…Και αν ισχύει αυτό, τότε πολλά μπορεί να συμβούν, σε ανείπωτο χρόνο… Αλήθεια, ποιος το λέει, ότι αν και δυο άνθρωποι χάθηκαν, το ίδιο συνέβη και με τις ψυχές τους; Όταν θα ξανασυναντηθούν, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, εκτός ίσως από τα φανερά σημάδια στο πρόσωπο τους… Ίσως να έχουν και σημάδια στο σώμα και στην ψυχή…Η καρδιά όμως, είναι αυτή που προδίδει τα θέλω του καθένα… Γιατί όταν μια μέρα συναντηθούν, δεν θα ξαναχωρίσουν…Και η κάθε τους μέρα, θα είναι, μια νεα ιστορία γραμμένη από την αρχή… Ποιος λέει ότι η αγάπη σβήνει με τα χρόνια; Βάλτε δυο ερωτευμένους να ζήσουν ξεχωριστή ζωή, και μετά κανονίστε να ανταμώσουν…Σας πληροφορώ, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει…Τίποτα απολύτως…Ειδικά, αυτό αφορά ιστορίες οι οποίες δεν ξεκίνησαν καν…Έμειναν όμως μέσα τους ότι και αν συνέβη… Μην απορείτε με αυτό το γεγονός… Η πρώτη αγάπη είναι αναντικατάστατη…Γεννιέται έτσι ξαφνικά, χωρίς παρεμβολές συνήθως, και μένει ανέπαφη στα επόμενα χρόνια, επειδή είναι ουσιώδης…Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσει κάποιος μια σχέση με τον άνθρωπο που πραγματικά αγαπάει…Ποτέ δεν είναι αργά, να διαγράψει με μιάς τα πάντα, προκειμένου να είναι μαζί με αυτόν που πραγματικά θέλει…Ποτέ δεν είναι αργά, να ζήσουν τη ζωή που έχασαν στα περασμένα χρόνια…Γιατί, αν κάτι δεν ήταν αληθινό, θα ξεθώριαζε στο μυαλό μας, όπως μια φωτογραφία με το πέρασμα των χρόνων…Τα καλά και αληθινά όμως, μένουν, και χωρίς φωτογραφία…Γιατί κάτι έκανε ο άλλος και μας άγγιξε την ψυχή…Γιατί, ποτέ κανείς δεν βρήκε τον εαυτό του, απέναντι σε μια ξένη ψυχή…Πως θα μπορούσε, άλλωστε; Για να φτάσεις στο σημείο να συνεχίσεις να αγαπάς έναν άνθρωπο, πρέπει να είναι σαν και σένα…Και τίποτα και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να το αναιρέσει αυτό…Οι μεγάλες αλήθειες στη ζωή, όπως και οι μεγάλες αγάπες, δεν γερνούν…Και κανείς δεν παίρνει τη θέση τους στην καρδιά μας, όποιον και αν έχουμε δίπλα μας…Ο θρόνος στην καρδιά και στο νου, θα είναι πάντα κενός…Η πρώτη αγάπη λοιπόν, πάντα θα ζει μέσα μας, έτσι όπως τη γνωρίσαμε…Αυθεντική, σπουδαία, άξια! Για αυτό, ποτέ δεν είναι αργά να συναντηθούν δυο άνθρωποι…Και να ξεκινήσουν από εκεί που σταμάτησαν…Από τα χρόνια της αθωότητας…