Και σε έβλεπα στα όνειρα μου

Πριν σε συναντήσω στην ψυχή…

Και ας γνωριστήκαμε πριν 30 χρόνια

Την εποχή της γλαδιόλας…

Την εποχή που οι αγάπες μοιράζονταν

Κοινούς στόχους και ελπίδες…

Την πιο όμορφη εποχή

Που δεν αποθανατίστηκε σε καμιά φωτογραφία…

Και αν οι ρυτίδες μας αυλάκωσαν το πρόσωπο μας

Γύρω από τα μάτια, που κάποτε γελούσαν,

Η καρδιά μας παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο

Και στις όποιες παρεμβολές…

Και σε φωνάζω Πικάσο

Γιατί η τέχνη δεν έχει αντίγραφο,

Και οποιοσδήποτε το προσπαθήσει

Θα είναι απλά, ένας άθλιος παρανομαστής…

Και είσαι ο Πικάσο μου

Η προσωποποίηση της μεγάλης καρδιάς,

Σε ένα κόσμο που μας θέλει κατ’ εικόνα και ομοίωση του

Μα εσύ και εγώ, υπογράφουμε με χρυσή  πένα…

Και ξέρεις τι δημιούργησα για χάρη σου;

Ξέρεις, πόσες φορές γκρεμίστηκα

Για να τα ξαναφτιάξω από την αρχή;

Προσμένοντας, εσένα;

Μα αυτό το ένστικτο το αλάνθαστο

Ποτέ δεν βγαίνει  λάθος…

Πως γίνεται, να προχωράω

Και να σε έχω στην καρδιά μου;

Πως γίνεται, όλα αυτά τα χρόνια

Να σε περιμένω, πλησιάζοντας

Οποιονδήποτε σου έμοιαζε;

Μα, απλά, σου έμοιαζε…

Κανείς δεν ήταν εσύ…

Κανείς δεν κατάφερε να με κερδίσει

Ακόμα και όταν προσπάθησαν να σε αντιγράψουν…

Και εγώ, εκεί, αμέτοχη σε όλα

Δημιουργούσα, μα έκλαιγε η καρδιά μου…

Γιατί δεν γίνεται να ξεχάσω το βλέμμα σου

Που ήταν πιο καθαρό από όσα είχα δει…

Και τα μετέπειτα χρόνια

Ότι και αν μου έτυχε, σε είχα στο μυαλό μου…

Και δεν λησμόνησα στιγμή, τα μάτια σου…

Πικάσο μου…Ψυχή μου…

Και αν ήταν να ξαναγυρνούσα πίσω

Στα ανέμελα χρόνια της νιότης μας,

Θα επέλεγα την εποχή που σε γνώρισα

Την εποχή που μόνο τα μάτια έλεγαν, σ’ αγαπώ…