Αν ήξερα τις μέρες που σε έβλεπα

Ότι δεν θα σε ξαναδώ,

Θα σου έλεγα να μείνεις λίγο ακόμα

Να ξεκινήσουμε το κεφάλαιο, μαζί…

Αν ήξερα πως τα μάτια σου

Θα γίνοταν πυξίδα στο ταξίδι μου,

Θα προσευχόμουν επι τόπου

Να μη φύγεις ποτέ…

Μα πως γίνεται, να ξέρω πως μ’ αγαπάς;

Πως γίνεται, η διαίσθηση μου, να γράφει ιστορία;

Και αν δεν σε είχα συναντήσει ποτέ

Πως θα ήξερα, ότι θα έπιανες τόσο χώρο στη ζωή μου;

Αν μια μέρα έρθεις κοντά μου

Και μου πεις, ήρθα για να μείνω,

Θα σου πω, καλώς ήρθες, αγάπη μου

Σε περίμενα…

Μέχρι τότε, θα σωπαίνω, ξέροντας βαθιά μέσα μου

Ότι με αγαπάς…

Και μέχρι να σε δω, αυτό είναι αρκετό

Και τίποτα άλλο, δεν έχει σημασία…

Μα εγώ περίμενα χρόνια τη στιγμή

Που θα νιώσεις τη σκέψη μου πλάι σου…

Και έγραφα γράμματα που δεν έλαβες ποτέ

Να στα δώσω τη μέρα που θα σε ξαναδώ…

Αν ήξερα ότι δεν θα σε ξαναδώ

Θα καθόμουν δίπλα σου, και θα σου διάβαζα τα ποιήματα μου…

Θα σε κοίταζα, για να δω την έκφραση σου

Για να σε πάρω μαζί μου, στο δύσκολο χειμώνα…

Θα σου έδινα το τηλέφωνο μου

Όταν σε πετύχαινα μόνο…

Θα σου έλεγα, τι έχουμε να χάσουμε;

Παρά μόνο να κερδίσουμε;

Άλλωστε, σ΄αυτή τη ζωή δεν υπάρχει μέτρο

Και εγώ δεν λειτουργώ με κανόνες…

Θα σε αγκάλιαζα με θέρμη

Έστω πρώτη και τελευταία φορά…

Μα θα κρατούσες τη στιγμή μας

Σαν πολύτιμο θησαυρό…

Γιατί δεν έχει σημασία υπο ποιες συνθήκες βρεθήκαμε

Ούτε τι έγινε, πριν και μετά…

Σημασία έχει, ότι υπάρχεις μέσα μου

Χωρίς να ξέρω και εγώ το γιατί…

Αλήθεια, τι θα έκανες

Αν σου έλεγα, ότι δεν θέλω να σε χάσω;

Αλήθεια, τι θα έλεγες

Αν σε φιλούσα, κρατώντας στα χέρια μου το αντίο;