Με άγγιξες με το βλέμμα σου

και με έστησες στον τοίχο εξερευνώντας με...

Πλημμύρισες με ζεστασιά το είναι μου

και έλιωσες τον πάγο στην καρδιά μου...

Κατόρθωσες να την ανοίξεις, με λόγια απλά

μα γεμάτα νόημα...

Όμως, καρφώθηκα στα  μάτια σου

γιατί γκρέμισαν το παρελθόν μου,

σωριάζοντας στο πάτωμα

τις πίκρες και τα βάσανα...

Απρόβλεπτα στήθηκες εμπρός μου

και έχασα τον κόσμο κοιτάζοντας σε...

Δήλωσα παρούσα στη ζωή σου

με ένα τρόπο εξωφρενικό...

Μα νόμιζες ότι είμαι απούσα

και σαν στήλη άλατος αποχώρησες...

Δεν είναι έτσι καρδιά μου...

Τη μέρα που ήρθες στη ζωή μου

συνειδητοποίησα τα χρόνια που πέρασαν,

μες τη μοναξιά μου

χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι...

Όμως τώρα, δεν υπολογίζω τίποτα...

Γιατί αν πράγματι αξίζεις

τότε να μείνεις!

Να μείνεις, να ανθίσει και πάλι  ο κήπος μου

να ωριμάσουν τα τριαντάφυλλα χαρίζοντας μου την ευωδιά τους...

Να μείνεις, γιατί σε χρειάζομαι

όσο δεν χρειάστηκα ποτέ κανέναν...

Να μείνεις, γιατί η λέξη αγάπη

σου ταιριάζει τόσο πολύ...

Απρόβλεπτα ήρθες...

Μα πες μου ότι θα μείνεις...