Πώς να σε ξεχάσω, αγάπη μου;

Είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς, το νερό που τον ξεδίψασε;

Είναι δυνατόν, να ξεχάσει κανείς, τον ήλιο μετά τη βροχή;

Ήθελα να με ρωτήσεις, γιατί σε αγαπώ, και πότε σε αγάπησα…

Το ήθελα, μόνο και μόνο για να καθίσεις δίπλα μου

Να με κοιτάξεις στα μάτια, να μου μιλήσεις…

Γιατί αυτό που μου λείπει από σένα, δεν είναι μόνο η παρουσία σου

Αλλά και η ευθύτητα σου, η αυθεντικότητα σου, όλα όσα δεν βρήκα πουθενά…

Ήθελα να με ρωτήσεις, γιατί η καρδιά μου έχει σπάσει

Γιατί το σώμα μου είναι εδώ, μα το μυαλό μου εκεί…

Και θα σου έλεγα, με όλη την ειλικρίνεια που με διακρίνει

Έλα, πάμε για ένα καφέ, και θα σου απαντήσω σε όλα…

Όμως δεν το έκανες, ποτέ…

Ήθελα να με ρωτήσεις, γιατί είμαι ακόμα εδώ

Εφόσον η ζωή μου στέρησε όλα όσα αγαπούσα…

Και θα σου απαντούσα, επειδή γνώρισα εσένα…

Και μέσα στη θλίψη μου

Εσύ ήσουν η μόνη μου χαρά…

Και αν δεν μπόρεσες να το δεις

Εγώ το είδα, σιγά σιγά, μετά από καιρό…

Δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά χωρίς εσένα

Ειρωνία, ε;

Να σε γνωρίσω μόνο για να σε χάσω…

Να σε αγαπήσω χωρίς εσύ να ανταποκριθείς…

Να βλέπω στα μάτια των άλλων, τα δικά σου…

Ήθελα να με ρωτήσεις, γιατί ο χρόνος δεν επούλωσε την απουσία σου;

Και θα σου απαντούσα, επειδή είσαι η αγάπη της ζωής μου…

Έτσι, απλά, σταράτα, αληθινά…

Θα ήθελα να σου πω, μακάρι να μη σε συναντούσα…

Αν δεν σε είχα συναντήσει, όμως, δεν θα γνώριζα την αγάπη…

Δεν θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος…

Δεν θα πάλευα για ότι επιθυμώ και αγαπώ…

Δεν θα ήμουν, εγώ…

Αν δεν σε συναντούσα, δεν θα είχα ξαναγεννηθεί…

Για αυτό και μόνο, σε ευχαριστώ…

Σε ευχαριστώ που πέρασες από τη ζωή μου…

Για να μου θυμίσεις, ότι κάπου εκεί έξω

Υπάρχει, αγάπη…