Μια τρυφερή φωτιενή αγκαλιά όλο χάδια και φιλιά...έρωτας παθιασμένος...δυνατός...

οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι να χάσκουν το θέαμα γεμάτες ζήλεια...

Κεραυνός ξαφνικά...φως παντου...μέχρι ο κρότος του να εμφανιστεί...το κορίτσι είχε εξαφανιστεί από δίπλα μου...

την πρόλαβα για μια τελευταια αγκαλια κι ενα παθιασμενο φιλι έξω απο την εισοδο της πολυκατοικιας μου...

Κι άλλος κεραυνος...επεσε πανω μας ακριβως...την πηρε για παντα...

Ω κοριτσι της βροχης...με μαγεψες αλλα ηταν για λιγο.

Επρεπε να φυγεις.

Απο δω και στο εξης οταν θα βρεχει....θα δακρυζω κι εγω και τα δακρυα αυτα θα με αγγιζουν ως τα χειλη μου...σαν το φιλι σου...υγρο και γεματο αλμυρα παθους...

Θα μου λειψεις κοριτσι της βροχης...