...δεν σταματά.

Και πρέπει να κουβαλάω στις πλάτες μου τον τραυματισμέμο μου εαυτό.

Σιχαίνομαι την καθημερινότητά μου στη δουλειά.

Ο χρόνος είναι όλο και πιο λίγος.7 μήνες και 13 ημέρες ακόμη.

Λίγο,πολύ λίγο φαίνεται τώρα.

Αντιπαθώ κάποιους συναδέλφους μου και πλεον αρχίζει να φαίνεται αυτό όλο και περισσότερο.

Να τους το δείχνω περισσότερο,ωστόσο κρατώντας ακόμη τα προσχήματα.

Στην προσωπική μου ζωη ενας χαος.

Δεν γίνεται να έχεις αυτην που θες.Βασικος κανονας δυστυχως.

Απο την αλλη δε γουσταρω να συμβιβαζομαι και με μετριοτητες.

Κανω υπομονη και αντλω οσο πιο πολυ ευχαρίστηση μπορώ από τις μικρές καθημερινές απολαύσεις της ζωης...

αλλά κι αυτές ώρες ώρες φαντάζουν πεπερασμένες.

Καποια γυναικα εντελως αουτσαιντερ με την οποια ειχα συναψει ερωτικες σχεσεις,μου εγραψε το εξης

Χρηστο σ αγαπω...ειμαι συνεχεια δακρυσμενη...δε γινεται να συνεχισουμε...μη μου απαντησεις τιποτα...δεν θα απαντησω πισω.''

Δεν απαντησα τιποτα.

Δεν μπορω να πω πως δεν ενοιωσα τιποτα ομως.

Η γυναικα αυτη μου αρεσε.Ισως και να την ειχα ερωτευτει υποσυνειδητα.

Μου αρεσε ο τροπος που μιλαγε,το χιουμορ της...ηταν αξαιαγπητη...

καναμε καλο σεξ,περναγα καλα...

Δεν μπορω να πω οτι δε στενοχωρηθηκα.

Μου αρεσε να εχω μηνυμα της.

Τη ζηλευα ελάφρα,οταν πηγαινε στο σπιτι του γκομενου της.

Τεσπα.

Καθομαι και γεμιζω ανουσια καποιες γραμμες απο αναγκη.

Σαν να μιλαω στον καλυτερο μου φιλο.

Με ανακουφιζει.