...Πεπρωμένο μαύρο,μοναχικό,σκληρό και παγωμένο...

Μαυρόασπρο.

Μόνο οι στιγμές μετράνε αν είσαι μάγκας να τις δεις,να τις πάγιδευσεις και να τις νοιώσεις...

Πόσο να χαμογελώ πια...δεν γίνεται...

Κρατάω άμυνα ακόμη...

το ένα χαστούκι μετα απο το άλλο...

η μια πόρτα πίσω απο την αλλη κλεινουν με κροτο...

Μονος στη παγωνια,να παλευω να κρατησω τη γευση,την οραση,την ακοη μου...με την αφη να χανεται σιγα σιγα...και την οσφρηση να μυριζεται...αδιεξοδο...

Λιγο το αναποδο του εαυτου μου...λιγο το στραβο των αλλων...λιγο η πουτανα η τυχη,αυτη η ατιθαση παλλακιδα που οταν σου χαμγελασει πρεπει να της ανταποδωσεις,αλλοιως...θα βιωσεις τη σκληροτητα και την περιφρονηση της...βλεποντας να φλερταρει με αλλους...

Η βροχη πεφτει δυνατη...μεσα μου...η συννεφια εξω συμπληρωνει.

Σημερα θα ψαξω να βρω.Την ακριβη απολαυση της στιγμης,για να μεινω ζωντανος και την επομενη μερα.

Μερικοι ανθρωποι δεν εχουυν αστερι.

Μονο ενα δρομο γεματο αγκαθια να διανυσουν...στο τελος η ο γκρεμος η το μεγαλειο...