Ακούγοντας το τραγούδι που μου έκανε συντροφιά στην θλίψη της εφηβείας μου...

Δακρύζω...τα μάτια μου γίνονται σκοτεινα μπλε...σαν το βαθυ του ωκεανου...που κρυβει τη σκοτεινη μου καρδια...

την εχω βαρεθει...σαν καρβουνο ειναι...παει να ζεσταθει...και με καψαλιζει επωδυνα...

σβηνει...και μαυριζει...

Δεν ειμαι αχαριστος ομως...δε ζητω να πεθανω...

Θεε μου σ ευχαριστω για ολα οσα μου εδωσες και ολα οσα μου πηρες.

Ειμαι αυτος που ειμαι.

Οταν μαθω στα σκοταδια για πολυ καιρο...δεν το μπορω το φως...

Αφηστε με ησυχο στο σκοτεινο παλατι της μοναξιας μου.

Δε σας ενοχλω.