Καλημέρα και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους πατεράδες όλου του κόσμου!

Μα περισσότερο στους άνεργους πατεράδες που διέρχονται την ζωή τους με τεράστια αγωνία και προσπαθούν να βολέψουν τα παιδιά τους, με αγάπη,με στοργή, με ελπίδα, σε μια χώρα που δεν υπάρχει ελπίδα.

Και οι πάσης φύσεως πολιτικοί με πρωταγωνιστές πλέον τους κυβερνώντες, μας γεμίζουν  και τους γεμίζουν με ψεύτικες υποσχέσεις.

Λίγο ακόμα Έλληνες και Ελληνίδες και η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΡΧΕΤΑΙ! λένε..

και το ακούμε πολλά χρόνια τώρα, και φυσικά κάθε μέρα που περνά η δυστυχία εγκαθίσταται σε όλο και περισσότερα τμήματα του ΛΑΟΥ.

Και οι απατεώνες της Ευρώπης, που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι,

Πως θα μας φάνε την χώρα, τρίβουν τα χέρια τους.

ΣΕ ΟΛΟΥΣ λοιπόν τους Πατεράδες της Ελλάδος αλλά και του κόσμου όλου που σήμερα έχουν και έχουμε την γιορτή τους, γιορτή μας, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, ΑΦΙΕΡΩΝΩ  2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ, που νομίζω παγκοσμίως είναι από τα πολύ λίγα που έχουν γραφτεί, για τον ήρωα, τον αγωνιστή, τον στοργικό, τον βασανισμένο, αλλά σε κάποιες στιγμές και χαρούμεο Πατέρα.  Διαβάστε τα και αφιερώστε τα στον πατέρα σας , όπως και εγώ κάνω σήμερα νοερά, στον δικό μου πατέρα, που εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι στην ζωή.Όμως μέχρι να φύγω από τον μάταιο αυτό κόσμο, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ και ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Το χαμόγελο του Μπαμπά.

Κολώνα του σπιτιού!

Σε φώναζε η μαμά.

Και 'συ,

πίνοντας τον καφέ σου

στο τραπεζάκι της κουζίνας,

την άκουγες με ικανοποίηση.

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα,

μου 'λεγες παραμύθια ..

Αλήθεια.. που τους έβρισκες τόσους βασιλιάδες;

Και με το τέλος, μου φώναζες..

 "Πρίγκιπά μου!" και μ' έστελνες να κοιμηθώ.

Θυμάμαι όλες σου τις μεταμορφώσεις,

απ' του χρόνου την σμίλη.

Νεαρός, με σγουρά μαλλιά,

με το γαρύφαλλο στο πέτο

και το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Μετά, τριανταπεντάρης,

σαρανταπεντάρης...

Και τώρα... μια τεράστια φαλάκρα,

Και λίγο γκρίζο στους κροτάφους.

Όμως σου 'μεινε το καλύτερο.

Το χαμόγελό σου.

Στον πατέρα μου.

Έψαχνα ένα βιβλίο,

 στην σκονισμένη βιβλιοθήκη.

Κι' ανάμεσα στους τόμους,

βρήκα αγαπημένε μου πατέρα, μια ζωγραφιά.

"Μαρία, Λάμπης", έγραφες..

με 'κείνο το χαρακτηριστικό τρεμούλιασμα στις λέξεις.

Και δυο βέλη,

να τρέχουν να καρφωθούν στον στόχο,

στην καρδιά σου,

ζωγραφισμένη πάνω-πάνω στη γωνιά.

Από τότε σ' αγάπησα πιο πολύ,

από τότε, αποφάσισα να μη σε ξεχάσω, ποτέ πατέρα!

Γιάννης Ανδρεόπουλος

composermousic@yahoo.gr