Παραξενη περίοδος...

ξαφνικα το τελος της θητειας του ιδρυματος σε αποσταση αναπνοης...

μολις 6 μηνες...

Κι ηρθαν στην επιφανεια οι δαιμονες του παρελθοντος...

Αρρωστημενα ερωτευομαι τελικα...

γεματος φοβιες...με ταραχη...δεν αντεχω αυτο το συναισθημα...

ξυπναω παντα με ενα αγχος.

Περα απο αυτο ομως...

η καθημερινοτητα μου οσο ταραγμενη κι αν ειναι,δεν ειναι βαρετη.

Μπορει να παλευω με τα κυματα των κακως κειμενων του ευατου μου,μπορει να αγωνιω να αφοριωθω και λιγο στη μελετη των εν οψει εξετασεων μου...

αλλα τουλαχιστον δεν πληττω!!

Ποσο δυσκολο ειναι ωρες ωρες να κουμανταρω τον παραξενο και ιδιαιτερο,σχεδον ανισσοροπο εαυτο μου...

τις διακυμανσεις της διαθεσης του,τα τραυματα του,την οργη του...

παντα εχω το ρολο καπετανιου να τον οδηγω σε λιμανια ηρεμιας...

Μοιαζω με καποιον μεθυσμενο...η μεθη ομως αυτη ειναι διαρκειας...

οι σκεψεις μου μικρα γκαζακια που βραζουν...οταν κοχλαζουν τα σβηνω με αλκοολ...με μουσικη τα νανουριζω.

Οταν σβηνουν και υποχωρει το θερμικο εγκαυμα απο τη σκεψη μου...ονειρα και χαρουμενες σκεψεις ανθιζουν!!