Που και που κάνω αναδρομές και απομονωνω περιστατικα.

Αστεια και ομορφα.

Απο τα φοιτητικα μου χρονια ας πουμε.

Ξαναζω στιγμες.

Θυμαμαι το γελοιο που εριξα με φιλους.

Ειναι η δροσια μου στην ερημο που περπατω.

Μονος τελειως.

Ολοι οι ανθρωποι τοπυ τωρα με απογοητευσαν ποικιλοτροπως.

Υπαρχει αραγε θανατος απο θλιψη και μαρασμο?

Αυτη η ερημος ζεματαει πολυ.

''Εχεις τα πινελα εχεις και τα χρωματα'' θα μου πει καποιος καλος συμβουλατορας μα κακος φιλος.

''Ναι αλλα δεν εχω τον καμβα...ναι αλλα εχω κοντρα τις συνθηκες...ναι αλλα παω να ζωγραφισω κατι ομορφο και πανε και μου το μουτζουρωνουν...απροσχετοι περαστικοι...μου το γεμιζουν λασπες...''

Ευτυχως υπαρχει αυτο το σεντουκι των παλαιων παραστασεων που κρατησαν πολυ λιγο...

Τελικα οι ομορφες στιγμες εχουν την ιδιοτητα να ζουν λιγο αλλα η μνημη τους για παντα...

Ευτυχως που υπαρχουν κι αυτες.