Τα γένια φύτρωσαν ξανά μα η ψυχή σου τραγουδά

και σε γυρίζει πάλι εκεί, πίσω σ’αυτή την εποχή

τότε που ήσουνα παιδί κι έπαιζες έξω στην αυλή

και τριγυρνούσες στα κρυφά για ένα φιλί απ’τη γιαγιά.

Μα δες πως τα’φερε η ζωή και πια μεγάλωσες κι εσύ

τα “μήλα” πέσαν στην αυλή κι εσύ δεν ήσουνα εκεί…

Όμως εκείνο το παιδί, μέσα σου ακόμα ζει

και σου φωνάζει δυνατά, έλα να παίξουμε ξανά

να θυμηθούμε τα παλιά, τότε που είμασταν παιδιά

και που να ξέρεις πιο μετά, ίσως να δεις και τη γιαγιά…  

...............................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας