Τι έδωσες, τι έχασες, τι πήρες,
στο τέρμα μιας ζωής το αποτσίγαρο.
Το νήμα που σου κλώθουνε οι μοίρες,
της άδειας σου φωνής αντίλαλο.

Χαμένος σε καπνούς και σε πειράματα -
σε ξένες, σκόρπιες υποσχέσεις.
Γυρνάς στην άδεια σκέψη σου χαράματα
και ψάχνεις κάτι να πιστέψεις.

Να πεις κι εσύ πως έζησες ντυμένος σ’ένα ψέμα,
την αλήθεια σου πως έκρυψες όλη σ’ένα βλέμμα.
Μα τώρα πλέον ποιος κοιτά, ποιος βλέπει τη ψυχή σου –
ποιος ακούει τα ουρλιαχτά πάνω στο χαρτί σου;

...............................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας