Πάντα άφηνε ένα φως αναμμένο. Πάντα κάρφωνε τα μάτια στο ταβάνι.

Δεν ξέρω, ίσως έφταιγε εκείνο το βράδυ. Κάτι είχε δει, κάτι είχε ακούσει, κάτι είχε αισθανθεί.

Ήταν εκεί. Το ήξερε ότι ήταν εκεί. Πάντα ήταν εκεί. Το’χε καταλάβει πλέον πως δεν θα τον άφηνε ποτέ…

Τον τράβαγε κάτω, τον τράβαγε βαθιά.

Και τα μάτια κόκκινα. Απ’τη μάχη; Απ’το μίσος; Τι σημασία είχε πλέον; Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. Πίσω απ’τους στίχους μια μαύρη τρύπα. Αλλά ποιος βλέπει; Ποιος νιώθει;

Πίσω από τους στίχους…

Το μελάνι ρέει αλλά δεν γράφει λέξεις. Δεν γράφει ποίηση. Γράφει πόνο, γράφει οργή. Γράφει για ένα κόσμο σπασμένο, για μια αλήθεια στεγνή. Για ένα όνειρο που ασθμαίνει και αυτοκαταστρέφεται.

Πίσω από τους στίχους…
........................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας