Μέσα σ’απύθμενες σιωπές
σε ξένες, μαύρες Κυριακές…
εκεί σε βρήκα.
Και σε απρόσμενες ακτές
με ύμνους και με προσευχές,
σαν ναυάγιο μπήκα.
Παγίδα όμως η ζωή
και λύτρωση είναι η φυγή,
το μέλλον σκοτωμένο.
Μία ανάμνηση κενή
μία ακόμα χαραυγή,
και τ’όνειρο χαμένο…
.............................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε Σχόλιο