μπορει η μοναξια να μην εχει χρωμα αλλα εχει γευση...

Θυμαμαι τον εαυτο μου παιδι να ακουει αυτο το τραγουδι...

εχτιζα με τουβλακια lego καποιο ασαφες πολυχρωμο οικοδομημα...

θυμαμαι πως κραταγα ενα γαλαζιο τουβλακι στα χερια μου...και απολαμβανα τη γαληνη της μελωδιας του τραγουδιου του Παριου με το γιο του...

χωρις να δινω εμφαση στη σημασια η το περιεχομενο των στιχων του...