Σκισμενα χαρτιά, τσαλακωμενες σελίδες.... Μουτζουρες σκέψης, διαγραμμενες εικόνες.. Ματωμένα κομμάτια και λέξεις πεταμένα στο κάδο. Σε έναν τοίχο σβησμενα συνθηματατα, γδαρμένα απ τα νύχια του τέρατος που λεγεται ζωή.  Τετράδια πεταμένα στη λάσπη,  σπασμένα μολύβια, κομμένες γομολαστιχες. Κάθε δημιούργημα εκσφενδονίζεται με δύναμη στον γκρεμό. 

Μπροστά η μάσκα γαληνια, ήρεμη πειθαρχημένη. Οργανώνει, ακομη καταφέρει να στέκεται στο κενό. Γράφει,  γράφει.. Τακτοποιημενα, οριοθετημενα, επιστημονικά... 

Πίσω της η ανταρα - ωραία λέξη ταιριαζει με το μαντάρα, όπως τα χω κανει τελευταία - και το χάος.  Κι εκεί τι θαύμα!  Ακόμη υπάρχει επιβιωση. Ίσως γιατί η τρέλα μου και η αλήθεια μου ειναι ένα.

Παραπαίει το πρόσωπο κρυμμενο από το προσωπείο. Χαμογελαει ειρωνικα και σκίζει για άλλη μια φορά τη σελίδα...