Σε ένα παιχνίδι συνειρμών στο όνομα Δημήτρης, ποιος θα σας ερχόταν πρώτος στο μυαλό;

Στο δικό μου... Χορν...

Ένας από εκείνους που θα ΄θελα να είχα προλάβει να δω ζωντανά στο θέατρο...

Ένας από τους λίγους που θεωρώ πραγματικό "ιερό τέρας", όχι γιατί το υπαγορεύει κάποιο βιβλίο ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, αλλά γιατί αισθάνομαι κάτι σαν ανατριχίλα, όποτε βλέπω μία φωτογραφία του, ακούω μια απαγγελία του ή βλέπω ακόμη και την πιο ανάλαφρη ταινία που έχει κάνει.

Παρουσία επιβλητική, φωνή υποβλητική, ερμηνεία καθηλωτική... Κάθε ήρωάς του, μία διαφορετική ζωή... Ξεχωριστοί τύποι, τόσο ανόμοιοι μεταξύ τους και τόσο ολοκληρωμένοι. Από τις σύγχρονες οθόνες μία ασπρόμαυρη αύρα παρελθόντος, τόσο φρέσκια και ζωντανή σαν να γεννήθηκε πριν λίγα δευτερόλεπτα.

Ταξίδι στις εικόνες και τη φωνή του Δημήτρη για σήμερα το βράδυ...συντροφιά για την αποψινή μοναχική, φθινοπωρινή νύχτα.