Μικρό αστέρι με την σπασμένη αχτίδα, δεν κουράστηκες τόσον καιρό να ψάχνεις τις ψυχές τους; 

Δεν κουράστηκα κι ούτε θα κουραστώ,  γιατί ξέρω πως κάπου εκεί κάτω οι μοναξιές στήνουν χορό μες στο σκοτάδι. 

Δεν σε σταμάτα ο πόνος απ' το χτυπημένο άκρο σου; Δεν σε τραβάει πίσω το λειψό σου φως; 

Δεν με εμποδίζει ούτε το μισοσκοταδο μου,  ούτε οι πληγές μου, γιατί ελπίζω πως, μέσα στον καθρέφτη της λιμνης, η αντανάκλαση μου  θα φτάσει για να φωτίσει τα χλωμά τους πρόσωπα.

Δεν φοβάσαι μήπως σε κλείσουν έξω απ' τις γρίλιες, μήπως σε διώξουν από το παράθυρο τους;

Δεν φοβάμαι, γιατί πάντα  εκείνη η ελάχιστη λάμψη μου διεισδύει στις ανάσες τους,  ακόμη κι όταν τα μάτια ειναι τυφλά. 

Δεν θα θέλες να σε κοιτούν αγκαλιασμένα δυο κορμιά ερωτευμενα,  αντί να πασχίζεις να ξεκλειδώσεις τα κρυμμένα μυστικα των πληγωμένων;

 Οι ερωτευμένοι δεν με χρειάζονται. Έχουν το χάδι και το φιλι, έχουν το φως των ματιών τους. Οι πληγωμένες καρδιές δεν έχουν πού να γειρουν για να κοιμηθούν τα βραδιά της παγωνιάς τους....