Η αποδοχή της διαφορετικότητας
ανωτερότητα είναι
ξεπερνάει
του μυαλού σου τα όρια
και βηματίζει
στην πεδιάδα της συλλογικότητας.
Ο ένας μπορεί ένα
οι πολλοί μπορούν πολλά …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;

Το βλέμμα σας με πονάει
και φοβισμένα κουρνιάζω
στη θλίψη της απαξίωσης,
τα ανείπωτα λόγια
τα βλέπω στα χείλη σας
μου λένε γι’ αυτά που φοβάστε
για τα δικά σας μαρτύρια
για το δικό σας πόνο
που έγινε μίσος
και οργή ακαθόριστη.

Αχλή των γονιών μας τα λάθη
των δασκάλων μας μάθημα κούφιο
ποτίζει τη μοίρα που πλάθει
του είναι μας το ασυνείδητο …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;

Αλλιώτικος απ’ τον καθένα
καθένας μας και τόσο ίδιος
στον ίδιο δρόμο πορείες παράλληλες,
τα χέρια μας τα ενωμένα
αγκάλιασμα που θα κυκλώσει
δύο φορές της γης την περίμετρο …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;
.................................................

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη
………………………………………………….

Κάθομαι ‘κει σε μια γωνιά
δίχως πνοή μα και λαλιά
και σε κοιτάω.

Μες τον καθρέπτη μου ξανά
δυο μάτια κόκκινα, υγρά –
στα δύο σπάω.

Και το μυαλό αγωνιά,
η σκέψη πάλι με πονά.
Μα προχωράω…

Το σώμα γέμισε πληγές,
δεν είναι λίγες οι στιγμές
που υποφέρω.

Στην όψη μου έχω συννεφιές
και στην ψυχή μου εκδορές –
γελάς, το ξέρω.

Κι εγώ μισός χωρίς ευχές,
παλεύω χρόνια με το χθες
να καταφέρω…
..........................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας