...η αλλοιώς η μοίρα κάθε ανθρώπου...

Τι παράξενη έννοια...

Από τη μια οι πράξεις μας μπορούν να την αλάξουν,απο την άλλη αν κοιτάξεις πίσω και δεις αυτα που εκανες ξερεις πως δεν θα μπορουσαν να γινουν με άλλο τρόπο παρά με αυτόν που έγιναν...

Η ζωή λοιπόν είναι μια ταινία που δεν έχει rewind μόνο forward...άρα θα πρέπει να ξέρουμε εκ των πραγμάτων πως δεν είναι δυνατό να διορθώσουμε τα λάθη μας,ούτε όμως και να σχεδιάζουμε προσεκτικά το κάθε επόμενο βήμα μας σαν να παίζουμε μια παρτίδα σκάκι...

Στο σκάκι τα τετράγωνα είναι μαυρα και ασπρα και τα πιονια επίσης 2 χρωμάτων.

Στη ζωή δεν υπάρχουν αυτα.Τα τετράγωνα σπάνια είναι τόσο ξεκάθαρα.Σχεδόν ποτέ μαύρο και άσπρο.Ούτε καν όταν βγάλεις φωτογραφία τον θώρακά σου σε ακτινογραφία.Όλα είναι διάφορες αποχρώσεις του γκρι.

Έτσι και η ζωη.Εχει αποχρωσεις.Σκοτεινα χρωματα οταν λυπασαι,φωτεινα χρωματα οταν η ψυχη σου γελά.

Ας κάνουμε αυτο το αβέβαιο ταξίδι κοντά σε φωτεινά χρώματα λοιπον.

Το δικο μου ταξιδι ως τωρα ειχε αρκετό σκοτάδι και κάποια φωτεινά διαλείμματα.

Η ζωή μου έδωσε χαρά,κι ας μου την πήρε σε πολλαπλάσιο βαθμό.

Καμμιά φορά επίσης αν ακολουθήσεις τα φωτεινά χρωματα ξερεις πως θα γινουν γκρι για καποιον αλλο.

Αν αυτος ο αλλος ειναι ενα παιδι που ειχε την ατυχια να μεγαλωσει σε ενα ασχημο οικογενειακο περιβαλλον,τοτε κανεις πισω.

Δεν έχεις δικαίωμα να χτίσεις ευτυχία πάνω στη δυστυχία ενός μικρού νέου ανθρώπου που εχει την ευκαιρια να χρωματισει ομορφα τη ζωη του διπλα στους γονεις τους οποιοι κι αν εινια αυτοι.

Αρα αποχωρείς από μια εξίσωση που θα στερήσει σε αυτο τον ανθρωπο τους 2 του γονεις.

Εκει έξω εχει πολυ κρυο,απογοητευση και εγωιστες ανθρωπους στην κοσμαρα τους.

Ετσι ειμαι κι εγω αρα δεν κατηγορω κανεναν.

Συνειδητοποιώ πως όσο κι αν πονάει η μοναξιά ώρες ώρες είμαι απλά φτιαγμένος για να είμαι έτσι.

Σε ένα δικό μου κόσμο που πόνος δεν υπάρχει και εγω κρατω τα πινελα της ευτυχίας μου.

Η πνοή μου που γίνεται νότες σταθερός μου σύντροφος.

Η σάρκα ζητά φαγητό,κι έτσι κάποιες φορές κατεβαίνω απο τα βουνα της μοναξιας για να τη θρεψω.Μολις αυτο γινει αποσυρομαι και παλι στο κρυο καστρο μου,βαθια σε χαμενα ξεχασμενα δαση με συντροφια τον εαυτο μου...

Θηριο...που ακολουθεί το πεπρωμένο του...μετράει ανάσες μέχρι η ψυχή του να εγκαταλείψει το άσχημο και πληγωμένο του σωμα και να ταξιδεψει μακρια...