Άτολμο το βλέμμα σου
Στη ματωμένη μου πληγή,
Οδυνηρό τ’ άλλοθι της κατάντιας
Σε χρόνο παρελθόν.

Όνειρα σκορπισμένα
Στου χρόνου την ελπίδα,
Θρήνησα το χαμό σου
Στα δακρυσμένα μάτια μου.

Την πίκρα μου πονώ
Εκείνα τα άθλια γιατί,
Στο δάπεδο η ζωή μου
Και δίπλα της κουφάρια.

©Kalliopi Tsouchlis
……………………………………

Μιλάς σαν να’ταν άνεμος
το τέλος που χαράζει.
Βουβή, στερνή μου μοιρασιά
η μοναξιά που στάζει.

Ανάβεις τα προσχήματα
ξυπνάς τις αναμνήσεις,
πίσω στα παρασκήνια
γεμάτη παραισθήσεις.

Τα φώτα σβήσανε λοιπόν
η λήθη περιμένει,
σημάδι απ’το βλέμμα σου.
Πονά κι αργοπεθαίνει…

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας