Κλείνω τα μάτια μου

και ταξιδεύω

πάνω απ’ το φλοίσβο

των θαλάσσιων κυμάτων

μαζί, με όνειρα

συνταξιδεύω

αλαφροΐσκιωτος,

στο θρόισμα των φύλλων.

Αχούς αισθάνομαι

σαν ελλοχεύω

να βρω το νόημα

υψηλών θεωρημάτων

παρέα δύσβατη

η μοναξιά μου

κι’ εκείνο το άγριο,

αλύχτισμα των λύκων

που συνοδεύεται

στο σεληνόφως

από κλακέτες

αδιόρθωτων, αδίκων,

δείγμα ανώφελης

εμπιστοσύνης

στην ιερόδουλη απαίτηση

της μέρας,

που σβήνει ανέντιμα,

στο πέρασμα της

το όμορφο κάλεσμα,

απ’ της ζωής το κέρας!