Κάθε δείλι
σχεδόν σιωπηλά
αφουγκραζόταν τα βήματα τους
τις κουβέντες, τα βαριά γέλια
τα κομπολόγια που τρέκλιζαν
στα ροζιασμένα δάχτυλα τους.
Χαμήλωνε το τρανζίστορ
για να ακούσει έστω την ανάσα του…
Μα οι άντρες κείνες τις ώρες μεταξύ τους
δεν ανάσαιναν…
μόνο γελούσαν κι μετρούσαν
τους ιχθύς στα δισάκια τους.
«ο αποσπερίτης μου…!» ψιθύριζε.
Κάθε νύχτα αποζητούμε τον αποσπερίτη μας
χωρίς ανάσα
όπως κάποτε… εκείνοι οι άνδρες.

Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
…………………………………………………

Μόνος.

Στον άδειο δρόμο περπατώ σκυφτός.
Κι οι μνήμες τριγυρίζουν στο κεφάλι μου.

Μεσ’τα σκοτάδια – κάτω απ’το φεγγάρι.

Κι ένα μικρό παιδί με κοιτά, μου ψιθυρίζει.

Οι λέξεις του μαχαίρι, καρφί στο σταυρό μου.
Τόσο απλές μα και βαθιές συνάμα.

“Μη με ξεχάσεις”…
..............................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας