Μέσα στη σκέψη μια ρωγμή,
ένα φθαρμένο πλάνο
σαν ήχος που ξεψύχησε
στη μαύρη νότα πάνω.

Ένα λιμπρέτο θλιβερό
στου χρόνου το σεργιάνι,
οι στίχοι που γραφτήκανε
με μοναξιάς μελάνι.

Θάβει το κύμα τη φωνή
μεσ’τα τυφλά του μάτια,
κρεσέντο στο λαμέντο μου
και η ζωή κομμάτια.
....................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας