Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις...Αναρωτιέμαι, όλα αυτά τα χρόνια, αν κατάφερες να γίνεις ευτυχισμένος, αν πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα σου...Μου λείπει η παιδική μας ηλικία, μου λείπεις εσύ, και όλα όσα σε αντιπροσωπεύουν...Θυμάσαι; Περίμενα πως και πως να περάσει η εβδομάδα...Να σε δω έστω για λίγο, στο μάθημα...Περίμενα πως και πως, να μιλήσουμε, να σε αγγίξω τυχαία στο χέρι σου, να παίξουμε τα χαζά παιχνίδια εφήβων στο χαρτί...Και σε άκουγα προσεκτικά, κάθε φορά που είχες κάτι να πεις για την τέχνη, για το μάθημα αγγλικών, για όλα...Στην κυριολεξία, κρεμόμουν απο τα χείλη σου...Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, αν αγάπησες ποτέ πραγματικά, κάποια σαν εμένα...Αν μέσα σε όλες τις γνωριμίες σου, βρήκες την απάντηση γα την αγάπη...Άραγες, έπαιξες κάποιο τραγούδι για μένα με την κιθάρα σου; Μετά απο τόσα χρόνια, συνειδητοποίησα, πόσο σε αγαπούσα...Μα τι κρίμα που δεν το έμαθες ποτέ...Θέλω να σε ξαναδώ, έστω και τώρα...Να καθίσουμε σαν δυο καλοί φίλοι να μιλήσουμε για τα παλιά...Να σου πω, όσα δεν πρόλαβα να πω εκείνη την εποχή..Και σου υπόσχομαι, δεν θα το μετανιώσεις...Θέλω να σε ξαναδώ, γιατί εσύ άξιζες...Γιατί, ήσουν το άλλο μου μισό...Γιατί, τίποτα δεν θα με κάνει να σε ξεχάσω, όσους σωσίες και να δω, όσες συνωνυμίες και αν συναντήσω...Γιατί είσαι ο Αυγουστίνος μου...Και όποια και αν είναι η ζωή σου σήμερα, θέλω να είσαι καλά και ευτυχισμένος...