Τον έλεγαν Μπαλού...ένα γατάκι που είχε η ξαδέρφη μου...

Τον είχαν από μωρό...

Ήταν 2,5 χρονών.

Ξαφνικά αρρώστησε και έβγαλε πληγές σε όλο του το σώμα.

Τελικά πέθανε σήμερα.

Το κακόμοιρο...

Δεν το είχα ζήσει παρα μονο μεσα απο τις αλλεργιες που μου προκαλουσε το τριχωμα του...

Ομως.με το που εμαθα για το θανατο του εκανα στιγμιαια εικονα ενα αλμπουμ φωτογραφιων γεματο υποθετικες αναμνησεις απο αυτες που εχουν οι ανθρωποι που ειχαμ αυτο το γατακι ως 4ο μελος της οικογενειας...διακοπες μαζι...γιορτες...ολα...

Αυτο το αλμπουμ απεικονιστηκε στην καρδια μου στιγμιαια...και πηρε φωτια...κι η φλογα με καιει και με ποναει...

Και ο καπνος φτανει στα ματια μου...και δακρυζω...

Να δενεσαι με ψυχες ναι...αλλα ποναει...

Γι αυτο κι εγω δεν δενομαι ποτε.

Η μοναξια ποναει λιγοτερο.