3 υπερφεγγάρια πέρασαν κι έγραψα ελάχιστα. Όχι πως δεν σκέφτομαι απλά μάλλον δε σκέφτομαι τόσο πολύ....

Ειχα κουραστεί να σκέπτομαι την κάθε λεπτομέρεια και να βουρλιζομαι με το παραμικρό. Εχω τη μαμα μου που είναι ενα κεφάλαιο μόνη της κυριολεκτικά. Πάει πολύ γρήγορα πια. Εχασε τις ελπίδες της. Επίσης η  υγεία είναι ο, τι σημαντικότερο υπάρχει.

Ηταν πρωτη φορά μετά από καιρό που πήγαινα για βελονισμό.. Μετά τη δουλειά, κομμάτια και σωματικα και ψυχολογικά. Στο 550 τιγκα στους Φιλιππινεζους που παν στα ΒΠ για το μεροκάματο στεκόμουν με το ζόρι όρθια σε μια χειρολαβή. Μπαίνουν 2 κοπέλες και συζητούν πίσω μου,  αντιλαμβάνομαι οτι η μία μάλλον έχει καρκίνο στα γεννητικά συστήματα. Οκ το Μαρούσι είναι μακριά αλλα το ταξίδι αυτό μου φάνηκε ατελείωτο. Έλεγα κι επαναλαμβανα μη στεναχωριέσαι για τίποτα υπάρχουν πολύ  χειρότερα, είσαι ζωντανή κι εισαι μια χαρα κι όλα τα αλλα θα φτιάξουν.

Οι βελόνες σε πρωτογνωρα μερη με πονούσαν και με μάτωναν, κάθε φορά και κατι νέο θα δω. 

Τι κι αν εισαι μόνη τώρα τι κι αν εχασες κάτι από την ρουτίνα σου θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι οταν χανω τη ρουτίνα μου νιώθω εκτός περιβάλλοντος ωστόσο μερικες φορές οι αλλαγές κρίνονται απαραίτητες γιατί ανεπηρέαστη μπορείς να παρεις  αποφάσεις χωρις επιρροές απο το εξωτερικό περιβάλλον.

  Σκεφτομουν τη μέρα που είχα ξαναπάει για βελονες και παραλίγο να με πατήσει το αυτοκίνητο εξω από τη δουλειά με τον μεθυσμένο οδηγό. Και τι ακολουθησε μετα οταν το διηγουμουν. Το πως ξεφυσουσαμε ο καθένας μάλλον για τους λόγους του.Τελικά εγώ για να καθησυχασω το φόβο μου που περασε ολη ή η ζωή μπροστά στα μάτια μου και για όσα πίστευα ότι αισθανόμαστε, εσυ δεν ξέρω για ποιο λογο τι σκέφτηκες αραγε ποτέ δε θα το μάθω. Μακαρι να το μοιραζοσουν μαζί μου ίσως τώρα να μην ένιωθα τόσο περίεργα που σπατάλησαμε τόσο χρονο χωρις νόημα γιατί δεν μου αρέσει το να σπαταλαω το χρόνο μου.