Θυμάμαι ήμουν μικρός…
Σαν έφτανε το βράδυ,
με τα χέρια μου έφτιαχνα
μορφές μεσ’το σκοτάδι.

Σε σχήματα περίεργα
του παιχνιδιού εικόνες.
Του χθες γλυκιά ανάμνηση
σε άγραφους κανόνες.

Μα τώρα πια μεγάλωσα…
Και οι σκιές γινήκαν
τέρατα που με κυνηγούν.
Και οι μορφές χαθήκαν.

Σαν σβήνει τώρα το φως
σαν έρχεται το βράδυ,
τα όνειρά μου ξεψυχούν
πνίγονται στο σκοτάδι.
.........................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας