-Εχω προσπαθησει τα μεγιστα.Εγινα καλυτερος.Αυτο ειναι σιγουρο.Καθε αγωνας αμοιβεται και αυτη ειναι η δικη μου αμοιβη.Ισως αποτυχω στις εξετασεις αλλα θα με τραυματησει τοσο που θα γραψει τα λαθη μου ανεξητιλα στο νου μου.Δεν θα τα ξεχασω ποτε.Αυτο κι αν αποτελει διδακτικη εμπειρια.

Εχω αγχος αλλα ελεγχεται.Σκεφτομαι το μετα.Μια ομορφη παραλια.Αυτη την παραλια την εχω υποσχεθει στον εαυτο μου.Μονος μου.Να αφησω το Φλεβαριατικο αερακι να με φυσηξει.Να ταξιδεψω με το κυμα.

-Μονος.Στα παρασκηνια θρηνω την απωλεια.Ξερω οτι θα κλεισει η πληγη.Βαθεια μεσα μου αναζητω μια συντροφια.

Θα θελα ενα αληθινο χαδι.

Τι κριμα που οι ανθρωποι γυρω μας ειναι σκετη απογοητευση.

Εσωτερικη ασχημια,μηδεν ευαισθησια,συμφερον και ψεμμα...

-Μουσικη.Μετα τις εξετασεις θα ξεκινησω να ξεσκονιζω τις κεκτημενες δεξιοτητες και...αδεξιοτητες μου...η φωνη μου παρα τις κακουχιες δεν με εγκατελειψε ποτε.

Δεν μπορει να ηταν μια επιπολαιοτητα η ενασχοληση μαζι της.Οπως μου ειχαν προσαψει.

Δεν περασε ουτε μια μερα της ζωης μου που δεν τραγουδησα.

Που δεν ψελισσα 2 νοτες.

Κατι σημαινει αυτο.

Καπως πρεπει να περιγραψω πως νοιωθω.Οχι με λογια μονο.Με λογια τραγουδιστα.