Όλοι μιλούν για κάποιον που έχασαν, ή για κάποιον που άκουσαν ότι έχασε ενα αγαπημένο του πρόσωπο, χωρίς ωστόσο να αναρωτηθούν, αν και ο απέναντι τους, έχει περάσει κάτι ανάλογο. Χωρίς να θέλουν να ακούσουν την κατάθεση ψυχής του, για τον άνθρωπο που έχασε...Εστιάζουν μόνο στο δικό τους πόνο, λέγοντας, εγώ είμαι σε χειρότερη μοίρα, κανείς άλλος...Και δίνουν άπειρα παραδείγματα για αυτό, νομίζοντας ότι όντως είναι στη χειρότερη μοίρα...Αποζημειώνονται μάλιστα απο το κράτος, είτε ηθικά, είτε υλικά...Χωρίς να κάνουν την παραμικρή κίνηση να ακούσουν εκείνον που δεν μιλά, παρά μόνο ακούει...Εκείνον που ίσως και να έχει περάσει τα ίδια ή και χειρότερα απο εκείνους...Αλλά δεν αποζημειώθηκε ποτέ απο κανένα...Και σα να μην έφτανε αυτό, γίνεται περίγελος των όλων, διότι λέει την αλήθεια...Μια αλήθεια που δεν ακούστηκε ποτέ...Για προσωπικό όφελος τρίτων...Ως πότε όμως; Ως πότε αυτοί που ξέρουν θα σιωπούν; Ως πότε οποιαδήποτε αποζημείωση θα πηγαίνει σε λάθος χέρια; Ως πότε θα κρύβονται όλοι πίσω απο το δάχτυλο τους, επειδή τα έκαναν μούσκεμα εις βάρος κάποιου άλλου; Εκείνου, που ποτέ δεν εισακούστηκε; Παρά μόνο απο το Θεό; Ως πότε; Ως πότε θα παίζουν θέατρο για να καλύψουν την αλήθεια; Και γιατί σιωπούν, όλοι όσοι ξέρουν; Μήπως θα έπρεπε αυτό, να προβληματίσει το κράτος;Και γιατί όχι, και αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια;