Χρόνος κενός, λέξεις χαμένες,
έν’αύριο πεζό και ρημαγμένο.
Ψεύτικες νότες, ελπίδες καμμένες
πια, δεν περιμένω.

Ματιές στον καθρέπτη σε είδωλα άδεια,
σε βήματα πάνω, σβησμένα.
Παλεύω σκιές, αδειάζω σκοτάδια
και φτιάχνω και πάλι εμένα.

Χρόνος κενός, λέξεις χαμένες,
όνειρο στην άκρη πεταμένο.
Νέες εικόνες, στο φως βυθισμένες.
Το χθες, κάστρο γκρεμισμένο.
.....................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας